از واقعه 11 سپتامبر 2001 تاکنون، تروریسم و تسلیحات کشتار جمعی بحث هایی هستند که همواره در خانواده های آمریکایی مطرح می شوند.

جای شگفتی نیست پیشنهاداتی برای تغییر شکل سازمان ها و سیستم اطلاعاتی آمریکا مطرح شده که فراتر از سطح آگاهی عموم مردم است. کشورهای خارجی، خواستار این مسئله هستند و بسیاری از افراد در داخل کشور نیز نیاز به چنین تغییری را درک می کنند. بسیاری از روش ها و ساختار های سازمانی که در طول سالیان، موفقیت خود را به اثبات رسانده بودند در بعضی از موارد به خصوص در واقعه 11 سپتامبر با شکست مواجه شدند و با رویارویی آمریکا با طرح های تسلیحاتی صدام حسین در عراق اطلاعات کافی در اختیار این کشور قرار ندادند.

مدیران اطلاعاتی و خیلی از افراد دیگر که دست اندر کارند با چنین تغییراتی موافق نیستند. آنها غالبا ترجیح می دهند که به مسائل حاشیه ای بپردازند زیرا اطلاعات نیاز روزمره به شمار می آید و انجام چنین تغییراتی وقت گیر است. در سال 1986 کیسی رئیس سابق سیا، مرکز ضدتروریستی را ایجاد کرد. او معتقد بود این مرکز هماهنگی های لازم را در طراحی و عملیات به وجود آورده و تحلیل گران در مجاورت اپراتورها مشغول کار شده اما بسیاری از اعضای قدیمی بخش عملیات سیا و اطلاعاتی ها، این مرکز را تهدیدی برای جایگاه خویش و افراد تحت کنترل خود می دانستند. حتی سال ها بعد از تاسیس مرکز ضد تروریستی، بین عملکرد این مرکز با سایر عناصر سازمان تنش هایی وجود داشته است.

سیا بعد از دریافت راهکارهای مناسب از جانب ارتش بایستی مکانیسم رسمی برای بررسی های «بعد از عملیات» فراهم کند. بررسی جمع آوری انسانی درباره عراق بایستی در برگیرنده سابقه آن برنامه، انتخاب پرسنل برای آن، هدف قرار دادن عراق و استخدام افراد و محک زدن آن جهت استقرار و عمل.

این چنین بررسی «بعد از عملیات»، نباید به سطح سپر بلا قرار دادن، متهم کردن و تعریف یا تقبیح کسی تنزل پیدا کند. همچنین باید اطمینان حاصل شود که مدیران و رهبران اهداف مهمی مانند ایران و کره شمالی را مورد بحث قرار می دهند، سیستم هایی برای طراحی دستیابی به موفقیت دارند، ابزارهایی جهت استقرار چارچوبی برای عملیات های جاسوسی بر پایه بررسی های دقیق و اطلاعات برای تعدیل برنامه ها برای به حداکثر رساندن کیفیت و اطمینان از عملیات های مطلوب. سایر مدیران جمع آوری انسانی باید خلاصه ای از روش هایی که در کاهش ضریب شکست موثر بوده اند در اختیار داشته باشند. اطلاعات واقعا مهم عملیاتی، نباید به این شکل به مخاطره بیفتد.

مدیران و رهبران اطلاعاتی باید در زمینه استفاده مجدد از بررسی های رسمی «بعد از عملیات»، برنامه ریزی در باره به خدمت گرفتن، آموزش، استخدام، ارزیابی و ارتقا درجه کارمندان خود اقدام نمایند. در بسیاری موارد توسعه چنین سیستم هایی به قانون نیاز ندارند. این سیستم به بررسی آشکار، صادقانه و دقیق، همچنین به همکاری نیروی کار چالاک نیاز دارد. این سیستم در جهت افزایش موفقیت نیاز به یک کشور خارجی، یک فرد موفق در زمینه تجارت نه یک مشاور تجاری، سیاست و آموزش در یک تیم بررسی دارد. یک چنین کشور خارجی دیدگاه جدیدی دارد و می تواند سوالاتی بپرسد که به ذهن سایر افراد خطور نمی کند.

تعهد به استفاده از بهترین نتایج در این بررسی ها ضروری است. دولت و سیاست آمریکا بسیار مایل است تا با بحران و شکست مواجه شود تا خط مشی های جدیدی طراحی نماید یا به دنبال راه حل های سریع باشد و مسئله را بررسی نماید. در هر سازمانی انتقال بودجه از برنامه های ثابت به برنامه های خلاق و جدید مشکل است. به ویژه در دولت آمریکا که اساس تنظیم بودجه این کشور، ساختاری قدیمی و عجیب و غریب دارد. همه ساله کنگره و قوه مجریه درباره تنظیم بودجه برای- پرسنل، لجستیک، برنامه های عملیاتی و زیرساختها- تصمیم می گیرند که به همین روال ادامه دهند یا با تغییر مختصری میزان آن را افزایش دهند. هنگامی که مدیریت سازمان، سازمان بودجه و کنگره با طرح های عملیاتی موافق باشند، در این صورت مجوز داده می شود و بودجه برای آنها اختصاص خواهد یافت. رقابت برای بودجه جدید دشوار است اما اساسا این رقابت بین ابتکارات صورت می گیرد نه بین طرح های جدید و برنامه های ثابت.

یکی از ویژگی های بارز عملیات سیا، توسعه خلاقیت است. رهبران و افسران خلاق مشکلات را شناسایی و راه حل هایی ارائه می نمایند. اما بدون توجه به قطع یا کاهش بودجه هزینه زیادی صرف خلاقیت های جدید می نمایند. «به هم زدن» چیزی که در پایگاه اطلاعاتی شکل گرفته است کار سخت و ترس آوری است. اما زمانی که همه تاسیسات اطلاعاتی آمریکا تحت بررسی و تهدیدات جدید قرار می گیرد به هم زدن باید صورت گیرد.

جاسوسی، جمع آوری انسانی و سایر برنامه ها، هرگز به طور کامل و درست به دست نمی آیند. زیرا این ماهیت دنیای اطلاعات است. تنها چیزی که آنها تضمین می نمایند این است که عملکرد آنها در چارچوب اطلاع رسانی به سیاست گذاران و فرماندهان عملیاتی و نظامی که به کیفیت، دقت، درستی و بهره گیری از بهترین برنامه های فنی و هماهنگی نیروی انسانی در دسترس تاکید دارد.