نحوه راه رفتن در جوانی چه ارتباطی با مشکلات سلامتی در پیری دارد؟

باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی - یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی از یک روش پیش‌بینی نوآورانه رونمایی کرده است که می‌تواند با تجزیه و تحلیل الگو‌های راه رفتن در بزرگسالان جوان، افرادی را که در معرض خطر زمین خوردن‌های جدی در سنین بالاتر هستند، شناسایی کند.

این کشف که توسط دانشمندان دانشگاه استنفورد در ایالات متحده انجام شده است، افق‌های جدیدی را در زمینه پزشکی پیشگیرانه می‌گشاید. سه اندازه‌گیری ساده از نحوه راه رفتن یک فرد در دهه بیست زندگی‌اش می‌تواند برای تعیین خطر زمین خوردن او در دهه شصت زندگی و پس از آن استفاده شود.

این روش انقلابی بر تحلیل سه عنصر کلیدی راه رفتن متکی است: میزان تغییر در فاصله بین گام‌ها، تفاوت در زمان‌بندی بین هر گام و میزان منظم بودن موقعیت پا‌ها روی زمین. طبق مطالعه‌ای که در مجله زیست‌شناسی تجربی منتشر شده است، این معیار‌ها در پیش‌بینی زمین خوردن‌های آینده ۸۶ درصد دقیق هستند که در محافل علمی نرخ بسیار بالایی محسوب می‌شود.

برای آزمایش این فرضیه، محققان یک آزمایش دقیق با شرکت ۱۰ داوطلب سالم بین ۲۴ تا ۳۱ سال طراحی کردند.

در مرحله اول، نحوه راه رفتن شرکت‌کنندگان با دقت بسیار بالا و با استفاده از ۱۱ دوربین تخصصی در حالی که روی تردمیل راه می‌رفتند، ثبت شد.

مرحله دوم شامل چالش‌هایی بود که برای شبیه‌سازی شرایط پیری طراحی شده بودند. داوطلبان وزنه‌های مچ پا و ماسکی که دیدشان را مختل می‌کرد، به صورت داشتند، در حالی که در معرض جریان‌های نامنظم هوا قرار داشتند که تعادلشان را مختل می‌کرد.

نتایج قابل توجه بود و نشان داد افرادی که در سه مؤلفه راه رفتن در طول فاز ۱ بالاترین امتیاز را کسب کردند، در شرایط فاز ۲ که پیری را تقلید می‌کند، بیشتر احتمال دارد زمین بخورند. این یافته‌ها به ویژه با توجه به آمار نگران‌کننده‌ای که نشان می‌دهد زمین خوردن یکی از بزرگترین تهدیدات سلامتی برای بزرگسالان مسن است، قابل توجه است، به طوری که یک سوم افراد بالای ۶۵ سال حداقل یک بار در سال زمین خوردن را تجربه می‌کنند و این درصد در بین افراد بالای ۸۰ سال به نصف می‌رسد.

شایان ذکر است که زمین خوردن فقط یک ناراحتی جزئی برای افراد مسن نیست؛ بلکه یکی از علل اصلی مرگ و میر ناشی از آسیب در میان این گروه سنی هستند و بیشترین تعداد مراجعات به اورژانس را به خود اختصاص می‌دهند. این تصادفات اغلب منجر به شکستگی‌های شدید لگن، بدتر شدن بیشتر توانایی حرکتی و افزایش احتمال زمین خوردن مجدد می‌شود، که این چرخه معیوب با افزایش سن، شکستن آن دشوارتر می‌شود.

در این زمینه، جیان وو، محقق ارشد این مطالعه، توضیح می‌دهد که چالش اصلی این است که مشکلات جزئی تعادل اغلب تا زمانی که یک حادثه ناگوار رخ ندهد، مورد توجه قرار نمی‌گیرند. بنابراین، این روش پیش‌بینی جدید، ابزاری ارزشمند برای تشخیص زودهنگام افراد در معرض خطر فراهم می‌کند و فرصتی برای مداخله پیشگیرانه قبل از اینکه خیلی دیر شود، فراهم می‌کند. این کار می‌تواند جان‌های بی‌شماری را نجات دهد و میلیارد‌ها دلار را که توسط سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی برای درمان آسیب‌های مرتبط با سقوط صرف می‌شود، ذخیره کند.

منبع: دیلی میل