در چنین شرایطی هر گروه و صنف و حزب و گرایشی، در حال گمانه‌زنی در مورد بهترین گزینه برای وزارت است. کسی از پیشنهادهای روی میز آقای روحانی خبر ندارد، اما همه سعی می‌کنند بر اساس حدس‌ها و شنیده‌ها، پیش‌بینی کنند که چه کسی به عنوان گزینه پیشنهادی وزارت مطرح است و از الان در مورد نتیجه انتخاب شدن و تاثیر سیاست‌هایش ابراز نظر کنند.
دانشجوها هم البته از این فضا خارج نیستند. در حالی که عده‌ای برای راه‌یابی وزیر زن به کابینه روحانی تلاش می‌کنند و عده‌ای دیگر سعی می‌کنند از فشارهای اجتماعی برای انتخاب وزرای اقلیت، اقوام و متعلق به مناطق حاشیه‌نشین استفاده کنند، بخشی از دانشجویانی که در زمان برکناری فرهاد رهبر از ریاست دانشگاه تهران، شیرینی پخش می‌کردند، هفته گذشته با انتصاب او به کرسی ریاست دانشگاه آزاد اسلامی روبه‌رو شدند. این مساله نگرانی بخشی از دانشجویان را در مورد وضعیت چهار سال آینده فضای دانشگاهی کشور افزایش داده است.
در یکی، دو هفته گذشته کمپین‌های مختلفی از طرف دانشجویان به راه افتاده است. هر گروهی سعی می‌کند از نظر خودش بهترین گزینه برای وزارت را مطرح کند و برای حمایت از او امضا جمع کند و بیانیه بنویسد تا شاید به هدفش برسد.
یکی از برنامه‌های کمپین دانشجویان، طوفان توییتری بود که قرارش را برای شنبه شب گذشته گذاشته بودند.
با این که عده‌ای در فضای مجازی به محض به راه افتادن کمپین، فعالان آن را متهم کردند که قصد دارند افراد خاصی را به عنوان گزینه‌های پیشنهادی وزارت به روحانی تحمیل کنند، یا با راه اندازی جنجال تبلیغاتی برخی نام‌ها را به صدر اخبار بکشانند، اما کمپین «#برای_نجات_دانشگاه» خیلی زود از جریانی برای پیش کشیدن نام برخی افراد، به جریان تشریک مساعی دانشجویانی تبدیل شد که روزهای سختی را گذرانده و می‌گذرانند.
دغدغه‌های دانشجویان، بیشتر از تفاوت گزینه‌های مختلف وزارت، در مورد «دانشگاه و دانشجویی» است. دغدغه‌هایی نظیر نگرانی از پولی شدن هر روزه دانشگاه‌ها، افزایش ظرفیت‌ها که دانشگاه را خالی از فضای علمی کرده، سلطه مدرک‌گرایی و ناتوانی دانشجویان در کسب سهمی از بودجه‌های پژوهشی، نارضایتی از وضعیت علمی اساتید تازه نفس و قدیمی که در دانشگاه‌ها به کار گرفته شدند، غیردموکراتیک بودن فرآیند اداره دانشگاه‌ها و فشار هر روزه بر تشکل‌های علمی و صنفی و سیاسی داخل دانشگاه‌ها، بخشی از درد دل شبانه دانشجویان بود.
انتهای پیام
