خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: اذا مات العالم الفقیه ثلم فی الاسلام ثلمة لایسدها شیء (وقتی عالمی فقیه، فوت کند در اسلام رخنه و حفره‌ای ایجاد می‌شود که هیچ چیزی نمی‌تواند جای آن را پر کند.)
«آقایان داریم خداحافظی می‌کنیم.
ای بسا که خبر به شما رسیده: حسن زاده مسافرت کرد.
آه و ناله‌ای ندارد که.
هست.
نظام عالم است و ما هم از پس پرده خبر نداریم.
خدا نکند ندارد که.
چرا نکند؟
این‌جا باشیم برای چه؟
دار خلود نیست.
دار حرکت است.»
این‌ها بخشی از سخنان آیت‌الله حسن زاده آملی در یک سخنرانی است.
آیت الله حسن حسن زاده آملی در اواخر سال ۱۳۰۷ در «ایرا» از توابع لاریجان آمل متولد شد. نام اصلی‌شان حسن بن عبدالله طبری آملی است که به حسن زاده شهرت دارد.
مقدمات علوم حوزوی و فراگیری علومی که بین طلاب متداول است را در مسجد جامع آمل آموخت، در این دوران که شش سال طول کشید از محضر علمایی چون: آیت‌الله میرزا ابوالقاسم فرسیو، آیت‌الله غروی، آقا شیخ احمد اعتمادی، شیخ ابوالقاسم رجایی لتیکوهی، شیخ عزیزالله طبرسی و مرحوم عبدالله اشراقی بهره گرفت.
سپس در سن ۲۲ سالگی و در شهریور ۱۳۲۹ به تهران رفت و از محضر آیات: میرزا ابوالحسن شعرانی، حاج میرزا مهدی الهی قمشه‌ای، حاج شیخ محمدتقی آملی، میرزا ابوالحسن رفیعی قزوینی، شیخ محمدحسین فاضل تونی، آقا میرزا احمد آشتیانی و سید احمد لواسانی استفاده کرد.
در سال ۱۳۴۲ به قم عزیمت کردند و از علامه سید محمدحسین طباطبایی و برادرش سید حسن طباطبایی و آقا سید مهدی قاضی طباطبایی بهره‌ها بردند و از همان سال در حوزه علمیه قم به درس و بحث و تحقیق و پژوهش اشتغال داشتند.
آیت الله حسن‌زاده آملی، آثار فلسفی و عرفانی مهمی مانند شرح منظومه، اشارات، اسفار اربعه و شرح فصوص قیصری را در دوره‌های متعدد تدریس کرده است. وی همچنین حدود ۱۷ سال به تدریس ریاضیات و هیأت مشغول بود.
