به گزارش ایسنا، در این شب‌ها گونه‌های آوازی (که بهتر است آن را شیوه‌های آوازی بنامیم) در اشکال ذکر خوانی، دعا خوانی، منقبت خوانی، مقتل خوانی، نیایش خوانی، روضه خوانی، نوحه خوانی، مرثیه خوانی، قنبر خوانی و… اجرا می‌شد.
ذکر در موسیقی عبادی ایران جایگاه ویژه‌ای دارد و به سبب تنوع مضامین آن دارای دسته‌بندی گسترده‌ای است. نیایش کردن تلفیقی از دعاخوانی و توسل‌خوانی به‌صورت آهنگین و درخواست‌های جمله‌ای است که اکثر زمزمه‌ها و ذکرهایش به دستگاه شور نزدیک است.
ماه رمضان، لحظاتی خاص را برای تنها بودن انسان با خویشتن خویش و خداوند فراهم می‌سازد. نیایش‌های شبانگاهی و سحرگاهی در این ماه بیشتر است و در شب‌های قدر به اوج خود می‌رسد. نیایش کردن دارای آداب خاصی بوده است مانند انتخاب زمان و مکان؛ فواصلی از ساعتی به نیمه شب تا دم سحر انتخاب می‌شد و مکانی که بتوان تنها بود، چراکه نیایش در پنهان، اخلاص حضور را بیشتر حفظ می‌کند.
منبع: کتاب موسیقی رمضان در ایران - هوشنگ جاوید
انتهای پیام
