دکتر پارسا پور در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا؛ با اشاره به مهمترین چالش حوزه آموزش علوم پزشکی اظهار کرد: یکی از بزرگترین چالش‌ها این است که شاخص‌های معتبر کمی برای آموزش مثل پژوهش وجود ندارد و به عبارت دیگر فعالیت‌های پژوهشی اعضای هیات علمی در دانشگاه‌های کشور از طریق مقالاتی که محصول پژوهش است و متناسب با اعتبار مقاله در مجلات مختلف چاپ می‌شود و امتیاز می‌گیرد دیده می‌شود و موجب ارتقا هیات علمی می‌شود اما ارزیابی نظیر این در حوزه آموزش وجود ندارد.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: مدلی مشابه آنچه که در کشور برای ارزیابی فعالیت‌های پژوهشی وجود دارد در آموزش وجود ندارد و این باعث می‌شود که فعالیت‌های آموزشی هیات علمی آن طور که باید و شاید دیده نشود و ارج نهاده نشود.
وی ادامه داد: در حال حاضر در دانشگاه‌ها، انگیزه برای فعال بودن در حوزه آموزش برای اعضای هیات علمی تا حدودی کمرنگ است و اساتید بیشتر وقت خود را روی پژوهش می‌گذارند.
پارساپور تاکید کرد: نقش و شان اول دانشگاه آموزش است و پژوهش بعد از آن قرار دارد و باید به فکر راهکاری بود که بتوان از طریق آن روش‌ها فعالیت‌های آموزشی را به صورت معتبر سنجید و آن فعالیت‌ها را تکریم کرد تا اساتید نیز انگیزه پیدا کنند و درگیر امر آموزش شوند.
وی ادامه داد: البته این کار بسیار دشوار است چرا که آموزش کیفی است و با شاخص‌های کمی قابل ارزیابی نیست ولی کارهای خوبی در این زمینه در کشور آغاز شده است که امیدواریم به نتیجه برسد.
این عضو هیات علمی گروه اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران خاطرنشان کرد: به غیر از برخی افراد در حوزه آموزش ستاره و همه به نقش و جایگاه آنها ادغان دارند، بقیه افراد باید فعالیت‌های خیلی درخشانی داشته باشند تا خود را در این حوزه ثابت کنند ولی در حوزه پژوهش اینچنین نیست و میزان وقتی که برای انتشار مقاله گذاشته می‌شود بهترین سند برای کیفیت فعالیت‌های پژوهشی است.
انتهای پیام
