شاید فکر کنی که مبالغه می‌کنند و بازارگرمی و یا هر چیز دیگر، اما لحظه دیدن، حسابی شعرهایشان را تصدیق می‌کنی.تا چند سال قبل دیدنش حسرت ‌خیلی‌ها بود و آرزوی دست‌نیافتنی برخی دیگر. اما حالا به برکت پیاده‌روی اربعین و نیمه شعبان،دیگر خیلی از آن آرزوها به خاطره بدل شده است. وقتی به این تکه از زمین می‌رسی تمام آنچه را که پیرامونش شنیده‌ای در ذهنت جولان ‌می‌دهد و حتی بعضی نوحه‌ها و اشعار را هم خود به خود زیر لب زمزمه می‌کنی. اینجا تکه‌ای از آسمان است که در زمین فرود آمده. اینجا زمان معنا ندارد و ساعت‌ها می‌توانی در جایت خیره به این گنبد و آن گنبد بنشینی. گویی در میدان مغناطیسی قرار گرفته ای بین دو آهن‌ربا که هر‌کدام تو را می‌خوانند و در نتیجه بین هر دو میخکوب می‌شوی. آری، بین الحرمین خود حرمی است، ماورای دو حرم؛ یک طرفت خود عشق، طرف دیگر مشق عشق. یک طرف اشک بر زمین ریخته است و یک طرف مشک بر زمین مانده. اینجا بین الحرمین است، مأمن عاشقان و ملجأ درماندگان.