اما فرق این یکی با بقیه لااقل برای ما این است که کم چوب لای چرخ زندگی‌مان نگذاشت. با «فشار حداکثری»‌اش تا آنجا که جا داشت فشارمان داد. شاید همه ما نه اما بالاخره آن پدری که برای بچه‌اش دنبال دارو گشت و هر جا رفت دست خالی برگشت و آخر سر هم بچه‌اش جلوی چشمش مرد، قطعا با فشار ترامپ لِه شده است. مثل این پدرها و بچه‌ها و داروها هم کم نبودند. هنوز هم هستند. شما جای پدر بگذار جوان دانشجو، جای بچه بگذار پژوهش علمی، جای دارو بگذار دسترسی به چهار صفحه مقاله. نتیجه همان است. آدم لِه می‌شود.

حالا چه جزء جماعت لِه‌شدگانید و چه زورتان از فشار ترامپ بیشتر بوده، خطاب به او یک جمله بنویسید؛ گرچه سخت است نوشتن یک جمله مؤدبانه قابل انتشار خطاب به کسی که ۴ سال از عمرمان را با اداهایش سایید.

انتهای پیام