چشم برخی جغدها از داخل گوششان دیده می‌شود

اندرو آلپین، کارشناس پرندگان توضیح می‌دهد: «دیسک صورت جغد مانند بازتاب‌دهنده سهموی عمل می‌کند و صداها را قوی‌تر می‌کند. حتی صدای کوچک حرکت یک موش زیر برگ یا برف هم با کمک این دیسک قابل شنیدن است. پژوهش‌ها نشان داده‌اند این دیسک می‌تواند حساسیت شنوایی جغد را تا ۱۰ دسی‌بل افزایش دهد، یعنی صداها تقریباً دو برابر بلندتر به گوش جغد می‌رسند.»

جغدها معمولاً شب‌ها فعال هستند و شنوایی بسیار قوی دارند تا بتوانند در تاریکی شکار کنند. گوش‌های آن‌ها در دو طرف سر و پشت چشم‌ها قرار دارند و با پرهای دیسک صورت پوشانده شده‌اند تا از آسیب و سر و صداهای مزاحم محافظت شوند. جالب این که بعضی از پرهایی که روی سر برخی گونه‌های جغد دیده می‌شوند، گوش واقعی نیستند و صرفاً برای نمایش یا ترساندن دشمنان به‌وجود آمده‌اند.

نحوه باز شدن گوش‌ها و شکل آن‌ها بسته به گونه جغد متفاوت است. در بعضی گونه‌ها، گوش‌ها دارای دریچه کوچکی به نام اوپرکولوم هستند که روی گوش را می‌پوشاند و از ورود گرد و غبار یا آسیب جلوگیری می‌کند. اندازه و شکل بازشدن گوش‌ها هم متفاوت است؛ در برخی گونه‌ها این دریچه سوراخی کوچک و گرد است و در برخی دیگر به شکل شکافی کشیده دیده می‌شود.

جالب اینجاست که اگر به درون این گوش‌ها نگاه کنید، می‌توانید لوله‌های چشمی جغد را مشاهده کنید. این تجربه کمی عجیب و حتی ترسناک به نظر می‌رسد، اما نشان می‌دهد جغدها چقدر موجوداتی خارق‌العاده، منحصر به فرد و با ویژگی‌های شگفت‌انگیز هستند.

چشمان جغدها بسیار بزرگ هستند، به‌طوری که اندازه آن‌ها تقریباً با مغز جغد برابری می‌کند! اما نکته جالب این است که چشمان جغدها واقعاً گرد نیستند؛ آن‌ها شکل لوله‌ای و کشیده دارند و توسط حلقه‌های استخوانی خاصی در جمجمه ثابت نگه داشته شده‌اند. این ساختار باعث می‌شود چشم‌ها در جای خود محکم بمانند و هنگام چرخش سر و حرکت گردن، آسیبی به آن‌ها وارد نشود.

داشتن چشمان بزرگ مزایای زیادی دارد. اول اینکه جغد می‌تواند در نور کم و هنگام شب بهتر ببیند. دوم، این چشمان بزرگ با دید دوچشمی همراه هستند، یعنی هر دو چشم همزمان روی یک نقطه متمرکز می‌شوند. این قابلیت به جغد کمک می‌کند عمق و فاصله اجسام را دقیقاً تشخیص دهد و بتواند با دقت بالا روی شکار خود تمرکز کند.

جغدها از مزیت ویژه‌ای نیز برخوردار هستند: گردن فوق‌العاده انعطاف‌پذیر آن‌ها. گردن جغد می‌تواند سر را تا ۲۷۰ درجه بچرخاند. این ویژگی باعث می‌شود حرکت زیاد چشم‌ها دیگر چندان ضروری نباشد؛ جغد می‌تواند بدون حرکت چشم، اطراف خود را به راحتی ببیند و محیط را اسکن کند.

با وجود این، پژوهش‌ها نشان داده‌اند که جغدها حرکت‌های بسیار کوچک چشم، کمتر از ۱٫۵ درجه هم دارند. این حرکت‌ها می‌توانند به طور خودکار و یا در پاسخ به محرک‌های دیداری و تعادلی رخ دهند. به عبارت دیگر، حتی با وجود اینکه چشم‌ها به سختی حرکت می‌کنند، جغد می‌تواند جزئیات دقیق محیط اطراف خود را کنترل و تنظیم و تمرکز خود را روی شکار حفظ کند.

ترکیب خاص بین چشم‌های تقریباً ثابت و گردن فوق‌العاده انعطاف‌پذیر، جغدها را به شکارچیان شبانه بسیار دقیق و حرفه‌ای تبدیل کرده است. آن‌ها می‌توانند بدون نیاز به حرکت زیاد چشم، به راحتی محیط اطراف خود را بررسی کرده و شکار خود را دنبال کنند.

منبع: زومیت