شام غریب شهادت دردانه حسین (ع) است همان دخترک سه ساله‌ای که یادگار تازیانه‌های نینوا و سیل سیلی کربلای پدرش بود.

رقیه (س)؛ نماد بزرگیِ صبر در قامتی خردسال است که دستان کوچکش هنوز هم بوی نوازش‌های پدرانه اباعبدالله (ع) را می‌دهد و امتداد نگاه غمبارش تسلی دل رنج دیده زینب (س) است.

رقیه (س) پرورش یافته‌ی سیره زینب (س) بود که توانست آن همه زخم و درد بی امانِ دشت نینوا را تاب بیاورد و سربلند بیرون آید تا وارث زیبای صبر خاندانش باشد.

رقیه (س) دختر خورشید بود که بیابان‌های نینوا خنده‌های کودکانه‌اش را به یغما بردند تا صدای گام‌هایش در کشاکش خار‌های جاده، غربت سه ساله را فریاد بزنند؛ و حال به پاس همین پا‌های ترک خورده و زخم چشیده است که عرش به پیشواز آمده تا بربال ملائک او را در آغوش گیرد و محنت کربلا و خاطره عاشورا را در روح پاک این دخترک سه ساله التیام بخشد؛ چرا که دیگر زمین تاب تحمل سنگینیِ ظلمی که بر او رفت را ندارد.

مگر می‌شود سه ساله باشی و تازیانه را تاب بیاوری؛ سه ساله باشی و قصه‌ی پر درد اسارت را در خاطرت بشماری. خرابه‌نشین شوی و داغ سر‌های به نیزه رفته را از معجر چشمانت خط بزنی؟

آری‌ای سه ساله حسین (ع)؛ با رفتنت، پنجره‏‌ها، کابوس‏ دمادم تازیانه و اسارت را تب می‏‌کنند تا خار‌ها شرمسار خراشی شوند که بر پا‌های تو روا داشتند.

منبع: تسنیم