آرمان طیران کارگردان نمایش «ژستن» که این روزها در بوتیک تئاتر ایران اجرا می‌شود درباره این اجرای نمایشی به خبرنگار مهر گفت: «ژستن» اساساً یک تئاتر محیطی است که براساس سازوکار ساختمان زایشگاه امید که این روزها تبدیل به محلی برای اجرای تئاترهای تجربی با عنوان «بوتیک تئاتر ایران» شده، شکل گرفته است. این نمایش براساس روایات تاریخی مستند و نیمه مستند عمومی، شخصی و مدونی که در طول سال‌های ۱۲۹۹ تا ۱۴۰۰ وجود دارد، شکل گرفته است و در قاب عکس، مونولوگ، موسیقی زنده و انتخابی روایت می‌شود. دلیل انتخاب یک زایشگاه برای اجرای نمایش نیز این بود که این مکان تولد و مرگ را تداعی می‌کند و ما نیز در «ژستن» تولدها و مرگ‌های مختلف را در دل تاریخ روایت می‌کنیم.
وی ادامه داد: مسیر روایت تاریخ از زیرزمین ساختمان آغاز و سپس به سمت همکف، طبقه اول و دوم ادامه می‌یابد که البته تماشاگران با توجه به دسته بندی که ابتدا براساس سن و سالشان صورت می‌گیرد در ساختمان پخش می‌شوند و در نهایت همه روایات را مشاهده می‌کنند اما با تقدم و تأخر. این نمایش در واقع یک نوع کلاژ اجرایی است که برای مخاطبان ایجاد پرسش می‌کند و آنها را به این اندیشه فرو می‌برد که پدران ما در صد سال گذشته چه فراز و فرودهایی را از سر گذرانده‌اند. در «ژستن» مخاطبان بزنگاه‌های مهم تاریخی صد سال اخیر را که در خاطره جمعی شان مانده، شاهد هستند، وقایع از انتهای حرکت میرزا کوچک خان جنگلی آغاز می‌شود و در ادامه شاهد وقایعی مانند تاج‌گذاری رضاشاه، خروج وی، به سلطنت رسیدن محمدرضا پهلوی، انقلاب ۵۷، جنگ تحمیلی هستیم و بعد از آن وقایع تاثیرگذاری که از سال ۶۸ تا ۸۰ رخ داده و همچنین اتفاقاتی مهم معاصر تا سال ۱۴۰۰ روایت می‌شود.
طیران درباره عکس‌هایی که در این نمایش محیطی به مخاطبان عرضه می‌شود، توضیح داد: در ابتدا ۲۰۰۰ عکس از رخدادهایی مهم تاریخ در اختیار داشتیم که از انتخاب‌های اولیه‌مان بودند و از میان ۸۰۰ عکس خانوادگی و از آلبوم‌های شخصی گرفته شده بودند. در آنالیز بعدی به ۱۲۰۰ عکس رسیدیم که در نهایت ۱۵۹ عکس مجوز گرفت و به دیوار آویخته شد که روی برخی از آنها تاکید بیشتری وجود داشت و بزرگ‌تر چاپ شدند. البته در حال حاضر با بازبینی‌ها و بازنگری‌هایی که صورت گرفته است ۱۲۳ عکس در اختیار مخاطبان قرار دارد که هرکدام دارای یک روایت تاریخی مستند و غیرمستند هستند. در این میان شاهد روایت‌های مردم عادی از تاریخ هم هستیم که شاید هیچ وقت فرصت بازگویی در تاریخ را نیافته‌اند.
این نویسنده و کارگردان تئاتر با اشاره به عکس‌هایی که قابلیت داستان گویی دارند، بیان کرد: در میان عکس‌های ارائه شده تعدادی قابلیت داستان پردازی داشتند و برخی دیگر عین واقعیت ارائه شده‌اند. از آنجایی ما که در این نمایش به روایت داستانی و دراماتیک هم احتیاج داشتیم از برخی عکس‌هایی که این قابلیت را داشتند، استفاده کردیم و یک بازیگر داستان آن عکس را در قالب مونولوگ روایت می‌کند و در برخی دیگر از روایت‌ها نیز با مخاطبان ارتباط برقرار می‌شود.
وی در پایان درباره انتخاب نام «ژستن» برای نمایش گفت: «ژستن» هیچ معنایی ندارد. چون این نمایش درباره تاریخ است، می‌خواستم نامی که برای آن انتخاب می‌شود هیچ بار معنایی نداشته باشد تا مخاطب را به سمت و سوی خاصی هدایت کند. با این انتخاب دیگر قضاوتی درباره تاریخ نمی‌کنیم و در این بی معنایی دست به روایت می‌زنیم. واژه «ژستن» هم از یکی از داستان‌های شل سیلوراستاین برداشته شده است؛ در این داستان، نویسنده کلمه‌ای را به کار برده که معنایی ندارد و مترجم واژه «ژستن» را برای ترجمه آن پیشنهاد داده است.
نمایش «ژستن» به نویسندگی آرمان طیران و آرش ابراهیمی و طراحی و کارگردانی آرمان طیران تا ۱۰ تیر ماه هر شب ساعت ۱۸:۳۰ در بوتیک تئاتر ایران اجرا می‌شود.
بازیگران (همیاران اجرا) این نمایش عبارتند از علیرضا مجیدی، مهرداد امیری، هلیا حکیمی، محمد ابراهیم خلیلیان، هلیا کوشکی، رضا بیرانوند، مهشید فلک دین، نگار میرزایی، امیرحسین صارمیان، مهسا فرهادی، فاطمه پولادخای، نازنین ایرانی شاد، کیمیا مظفری، الهه نورانی، سحر صفریان، هدیه بختیاری، سید محمدپارسا رضوی، دنیز میرزائی، امیرحسین قربانی.
