مدتی است زمزمه های آتش بس به گوش می رسد اما مگر جنگی درگرفته است که چشم به آتش بس داشته باشیم؟ پاسخ روشن است و آن اینکه شاید جنگی به معنای نظامی گری آن در کشور وجود نداشته باشد اما در معنای سیاسی آن، ما شاهد آنیم که جناح های سیاسی در کشور هر روزه در حال تیراندازی به سوی یک دیگر هستند.

لازم است یک گام موثر در جهت برقراری آتش بس سیاسی برداشته شود و به نظر می رسد وقت آن رسیده باشد که به این سمت حرکت کنیم و جناح ها یک رویکرد همدلانه برای حل مشکلات کشور اتخاذ کنند.

اولین قدم باید در اصلاح نگاه باشد؛ نگاه سیاسی موجب می شود نقد غیرمنصفانه داشته باشیم و اقدامات خوب را هم بد ببینیم و بد جلوه دهیم. این نگاه مضر است و باعث می شود تیراندازی ها از سر گرفته شود و حتی از جاده اخلاق هم خارج شوند.

وقتی این موضوعات بیان می شود، اعتقادی پشت سر آن وجود دارد؛ لذا باید از ظرفیت های موجود نیز استفاده شود تا در سایه آن بتوانیم از فضای دو قطبی بپرهیزیم؛ تجربه تاریخی نشان می دهد دوقطبی کردن ها کاملا به ضرر کشور است. حال سوال اینجاست که چرا این موضوع رعایت نمی شود؟ سوالی که باید پاسخش را از چهره های سیاسی درخواست کرد.

به عبارت دیگر اصل بر این است که سران و رهبران دوجناح پا در این میان بگذارند و از این دعواهای سیاسی جلوگیری شود. رسیدن به این نقطه کار سختی نیست. کافی است ظرفیت های کشور را دریابیم؛ خانه احزاب محملی است که احزاب و گروه ها می توانند درآن به گفت و گو بپردازند و تا حدودی از اختلافات بکاهند. مضاف بر آن خارج از چارچوب خانه احزاب نیز لازم است موضع گیری ها در چارچوب انصاف و عدل باشد.

*نماینده مردم کبودر آهنگ در مجلس دهم

27216