گوناگون 11:14 - 05 بهمن 1395
آموزش و پرورش انقلابی، نشست آستانه و ... از جمله موضوعاتی بودند که در ستون سرمقاله روزنامه‌های سه شنبه-۵ بهمن- جای گرفتند.

سرمقاله‌های روزنامه‌های ۵ بهمن

حسین ایمانی جاجرمی جامعه شناس در ستون سرمقاله روزنامه ایران با تیتر«پلاسکو؛ داغی که سرد نمی‌شود»، نوشت:

روزنامه ایران، ۵ بهمن

یک پرسش مهم در مورد فاجعه پلاسکو این است که چگونه از میان ده‌ها حادثه‌ای که همه روزه در سراسر کشور اتفاق می‌افتد، به ناگاه حادثه آتش‌سوزی و ریزش برج تجاری-تولیدی پلاسکو و شهادت و مصدومیت شماری از آتش‌نشانان فداکار و تنی چند از مردم بیگناه بدل به یک سوگواری ملی می‌شود و حتی همدردی جهانی را سبب می‌شود؟ پاسخ به این پرسش آسان نیست و باید عوامل و لایه‌های مختلف این اتفاق تحلیل شوند تا بتوان درک به نسبت درستی از واقعه پیدا کرد. با این حال در این یادداشت کوتاه چند نکته را تشریح می‌کنم. نخست ریشه‌های تاریخی و هویت ملی ایرانیان که آنها را صاحب ظرفیت همبستگی اجتماعی در سطح ملی کرده است و با وجود آنکه در لایه‌های ظاهری ممکن است اختلافات و تفاوت‌هایی میان مردم باشد اما در چنین هنگامه‌هایی، همبستگی اجتماعی خود را نشان می‌دهد و قدرت عظیم احساسی و عاطفی خود را به رخ می‌کشد.

جامعه شناسی هم به این نکته اشاره دارد که در هنگام وقوع بحران، اعضای یک اجتماع به هم نزدیک شده و احساس همبستگی اجتماعی فراگیر می‌شود. فناوری‌های ارتباطی نوین هم در این حادثه قدرت و سرعت عمل خود را نشان دادند و با پوشش سریع واقعه و اخبار لحظه به لحظه، رسانه‌های سنتی را پشت سر گذاشتند. هر چند ضریب اطمینان به اخبار شبکه‌های مجازی پایین است اما نمی‌توان قدرت و سرعت عمل آنها را نادیده گرفت. در هر حال گسترش قابل توجه این فناوری‌ها در ایران و عضویت میلیون‌ها نفر در کانال‌های ارتباطی در کنار عظمت حادثه، موج خبری و احساسی را ایجاد کرد. اما شاید نکته مهم، فداکاری و از جان گذشتگی آتش‌نشانان در عصر خودخواهی و خودمحوری است که ما را به من‌ها تقلیل داده و وجدان جمعی جامعه ایران را با پرسش اخلاقی مهمی مواجه کرده است که به نظر می‌رسد تاکنون از پاسخ به آن طفره رفته‌اند و آن اهمیت فداکاری برای جامعه و کسانی است که شخصاً نمی‌شناسیمشان اما برای آنها جانمان را هم فدا می‌کنیم. اهمیت این مسأله بویژه زمانی بیشتر می‌شود که با واقعیت‌های تلخی مانند جوانی جانباختگان آتش‌نشانی، سختی کارشان، حقوق اندکشان، وسایل ناکافی‌شان مواجه شده و در مقابل روح بزرگشان، ایثار و فداکاری در راه جامعه و انجام وظیفه را می‌بینیم. نوعی تداعی و به یادآوردن خاطرات دوران انقلاب و جنگ تحمیلی و بروز و ظهور روح همبستگی و تلاش بی‌مزد و منت برای اهداف متعالی اجتماعی که بدان تعلق داریم. لایه‌ دیگر موضوع هم از میان رفتن و نابودی نمادی از دوران مدرنیزاسیون تهران است، ساختمانی که روزگاری دور در خاطره جمعی تهرانی‌ها بلندترین ساختمان تهران بود و محلی برای تفریح و فراغت.

ساختمان‌ها در کنار بعد کالبدی خویش گاهی اوقات این شایستگی را می‌یابند که بخشی از هویت جمعی یک ملت شوند و در این صورت گزارش مرگشان که به برکت ابزارهای نوین ارتباطی مرزهای زمانی و مکانی را درمی‌نوردد، غمگین‌کننده خواهد بود و می‌تواند موجب ایجاد شوکی عظیم در میان مردم شود. براستی کمتر کسی می‌اندیشید که روزی کمر پلاسکو این چنین تراژیک بشکند. در هر حال حادثه پلاسکو نشان دهنده روح عظیم و بزرگ ایران است، باشد که قدر آن بدانیم.

  • آستانه، اذعان به بقا و اقتدار اسد

روزنامه کیهان در ستون سرمقاله‌اش نوشت:

 

روزنامه کیهان، ۵ بهمن

«نشست آستانه» در تلاش است تا بر سوریه از آغاز بحران تا امروز نقطه پایان بگذارد و پایه‌های «سوریه‌ای جدید» را به وجود آورد. اما از آنجا که طرف‌های شرکت‌کننده و کشورهایی که پشتیبان هر کدام از دو سر طیف «سوری-سوری» هستند، نظر واحدی نداشته و این «سوریه جدید» را با مطلوب‌های خود دنبال می‌نمایند، در به نتیجه رسیدن مذاکرات آستانه که دیروز به پایان رسید، تردیدهای جدی وجود دارد. در این خصوص نکات زیر می‌تواند تا حدی به حل معمای امنیتی سوریه و فهم عمق و نتایج مذاکرات آستانه و حواشی آن کمک نماید:

1- مذاکرات آستانه که پایه‌های آن در مذاکرات چند هفته پیش مسکو بین روسیه، ایران و ترکیه گذاشته شد، در نوع خود یک  «ابتکار» به حساب می‌آید چرا که تا پیش از این از یک سو ترکیه به عنوان مهمترین و موثرترین کشور حامی معارضه مسلح زیر بار مذاکره‌ای که یک طرف آن دولت سوریه باشد نمی‌رفت و حالا با اذعان به اینکه معنای حضور تیم رسمی دولت در مذاکرات را می‌داند، در این مذاکرات حضور دارد و از سوی دیگر تاکنون طرف سوری معارضه سوریه، معارضه غیرمسلح - برجسته‌ترین آن هیات تنسیق - بود و هم اینک به جای گروه‌های غیرمسلح، بخشی از گروه‌های مسلح حضور یافته‌اند و این به معنای تنزل -حداقل - بخشی از معارضه مسلح - تروریست‌های تکفیری - از موضع قبلی‌شان که عدم پذیرش دولت بود، می‌باشد. تا پیش از این مذاکراتی  که با محوریت نماینده دبیر کل سازمان ملل برگزار می‌شد، براساس نفی دولت سوریه استوار بود و اینک نماینده دبیر کل و حتی نماینده آمریکا در نشستی شرکت می‌کنند که اساس آن پذیرش دولت سوریه است. اما چرا؟

2- می‌توان با استدلال زیاد گفت، مذاکرات آستانه دستاورد پیروزی بزرگ و خیره‌کننده رزمندگان اسلام در حلب است. جنگ حلب چند ویژگی بزرگ داشت؛ در این عملیات نیروهای جبهه مقاومت با قدرتمندترین گروه تروریستی - یعنی جبههًْ النصره که اینک به جبهه فتح شام تغییر نام داده است - درگیر بود و در یک عملیات نزدیک به دو ماهه موفق به پاکسازی مناطق مرکزی و شرقی حلب از آنان گردید. این در حالی است که به اذعان یکی از فرماندهان النصره، سه کشور ترکیه، قطر و سعودی تلاش وسیعی برای جلوگیری از سقوط حلب به کار بستند و هزینه قطر در این دو ماه بالغ بر چهل میلیون دلار بود. تروریست‌ها برخلاف آنچه تصور می‌شد همه امکانات جنگی و غذایی را برای دستکم دو سال جنگیدن در شرق حلب داشتند اما با فشار جبهه مقاومت در هم شکستند و حلب را تسلیم کردند. با این وصف معارضه مسلح سوریه بعد از شکست در حلب می‌داند که «راه‌حل نظامی» پیش روی خود ندارد و ناگزیر است آرزوهای خود را «تعدیل» کرده و به میز مذاکرات سیاسی چشم بدوزد. می‌توان گفت که اگرچه همه گروههای معارض مسلح به روند سیاسی نپیوسته‌اند، پیوستن بخش‌هایی از معارضه مسلح به مذاکرات بشدت روحیه هواداران آنان را تخریب می‌کند و شرایط داخلی را به ضرر گروههایی نظیر النصره پیش می‌برد.

3- در جریان گفت‌وگوهای سیاسی «آستانه» تنها 14 گروه از حدود 300 گروه مسلح معارض حضور دارند که شامل «ارتش آزاد»، «فیلق‌الشام»، «احرارالشام»، «الثوار لاهل الشام»، «جیش‌المجاهدین»،  «جیش ادلب» و «الجبههًْ الشامیه» می‌شود. وزن این گروه‌ها در میان معارضه مسلح حدود 20 درصد می‌باشد و در واقع در حد فاصل معارضه سیاسی تا معارضه مسلحانه مبتنی بر حذف قهر‌آمیز اسد قرار دارد. این گروه‌ها تلاش می‌کنند تا خود را به عنوان «گروه‌های مسلح مورد حمایت داخلی و خارجی» معرفی نموده و وزن کم سیاسی و نظامی‌شان را بالا ببرند. رفتار این گروه‌ها در مذاکرات روز دوشنبه - دیروز- مبتنی بر محدود کردن دایره مذاکرات بر «تداوم آتش‌بس»  و «کمک به معارضین تحت محاصره» بر این اساس بود و این در حالی بود که در سند مسکو روی توافق سیاسی بلندمدت بین دولت و معارضین تاکید شده است. موضع محدودیت‌خواهی معارضه عمدتا ناشی از موضعگیری تند گروه‌هایی نظیر «النصره» علیه گروه‌های شرکت‌کننده در مذاکرات بود که می‌تواند به معنای تلاش النصره برای برهم زدن هر نوع توافقی در مناطق تحت سیطره گروه‌های مسلح باشد. در این صورت وزن گروه‌های 14‌گانه‌ای که با محوریت «جیش‌الاسلام» و تحت سرپرستی «محمد علوش» در مذاکرات آستانه شرکت‌کرده‌اند، کم می‌شود که اینطور هم شد.

براین اساس «النصره» یا «جفش» طی بیانیه‌ای تند اعلام کرد که گروه‌های شرکت کننده در آستانه «تلاش‌ها برای تحقق اهداف انقلاب را به حفظ منافع خود و کشورهای حامی‌شان تغییر داده‌اند» و افزود: «روند سیاسی هیچ وقت به نفع انقلاب نبوده است.» متن بیانیه فتح‌الشام به خوبی نشان می‌دهد که پیروزی رزمندگان اسلام در حلب، تفرقه بزرگی را در گروه‌های معارضه به وجود آورده است و بعضی از آن‌ها مأیوسانه به سمت راه حل سیاسی آمده‌اند در این بیانیه مهم که یک روز قبل از برگزاری نشست آستانه و گفت‌وگوهای بخشی از معارضه مسلح با دولت سوریه صادر کرد با صراحت به این تأثیر اشاره شده بود: «پس از سقوط شهر حلب تغییرات در محافل سیاسی و تحولات نظامی تأثیر منفی بر گروه‌هایی گذاشت که روابط مشترکی با کشورهای همسایه داشتند. کشورهایی که امروز مخالفان سوریه را برای شرکت در مذاکرات آستانه تحت فشار گذاشته‌اند همان‌هایی هستند که پیشتر تصمیم به جداسازی و تفکیک این گروهها گرفته بودند و از اتحاد با فتح‌الشام بر حذر می‌داشتند».

۴- موضع ترکیه و حضور آن در اجلاس آستانه هم از اهمیت زیادی برخوردار است. ترکیه تا پیش از این به حذف اسد از قدرت تأکید داشت و حال خود مشوق گروه‌های تروریستی برای شرکت در اجلاسی است که به قول جبهه فتح‌الشام به معنای موافقت مستقیم و غیرمستقیم با بقای بشار اسد در قدرت است. ترکیه برای آنکه وانمود شود حضورش در گفتگوهای سوری - سوری یک ابتکار عمل و نه انفعال است دست به تبلیغات زیادی زده است که یکی از وجوه آن مخالف نشان دادن ایران با اجلاس روز دوشنبه آستانه است. در اینجا یک سؤال عمده‌ای وجود دارد آیا اردوغان با حضور در روند سیاسی سوریه بطور کلی از مواضع سرسختانه قبلی فاصله گرفته است یا این حضور ترفندی برای حفظ رهبری ترکیه بر گروه‌های تروریستی پس از شکست فاحش در حلب است. در پاسخ به این سؤال می‌توان به ارزیابی وضعیت ترکیه و نتایج مواضع حادی که علیه سوریه گرفت توجه کرد. در این رابطه «کورتلموش» معاون نخست‌وزیر و سخنگوی دولت ترکیه ضمن اذعان به نادرست بودن سیاست‌های ترکیه در قبال بحران همسایه جنوبی خود می‌گوید: «هر چه بر سر ما می‌آید از سوریه است» اظهارات «محمد شمشک» معاون نخست‌وزیر ترکیه در اجلاس اخیر داووس که کمی پس از آن پس گرفته شد نیز از سرخوردگی مقامات ترکیه از نتایج دخالت آنکارا علیه دمشق خبر می‌دهد. با این وصف می‌توان گفت اگرچه ترکیه هنوز هم به تجهیز مخالفان مسلح اسد مبادرت می‌ورزد و نقش کانونی خود را در پشتیبانی از تروریزم حفظ کرده است اما در عین حال به مرور درصدد بر خواهد آمد تا منضبط‌تر از پیش عمل کند و راه حل سیاسی را ترجیح دهد.

۵- در روند سیاسی بین دولت و بخشی از معارضان مسلح به ظاهر قطر و عربستان نقشی ندارند اما واقعیت این است که به اعتبار گرایشات اخوانی قطر و روابط نسبتاً راهبردی‌اش با حزب عدالت و توسعه ترکیه و نیز به اعتبار وابستگی مالی گروه‌های مسلحی نظیر «جیش‌الحر» که در مذاکرات آستانه حضور دارند، قطر در کنار تروریست‌ها و ترکیه حضور دارد. عربستان سعودی نیز در این مذاکرات به اعتبار رهبری مذاکرات معارضین توسط «محمد علوش» رهبر گروه «جیش‌الاسلام» که پیش از گروه‌های مشابه دیگر تحت حمایت رژیم عربستان است، ریاض در مذاکرات حضور دارد ولی نمی‌خواهد با حضور اعلامی و رسمی و موضع آشکار روابط خود را با گروه‌های قدرتمندی نظیر النصره که در مذاکرات حضور ندارند، به خطر بیاندازد. می‌توان نتیجه گرفت که جبهه سیاسی با محوریت آمریکا که در مذاکرات سیاسی قبلی حضور محوری داشتند اینک با پذیرش شکست تلاش‌هایشان حضوری در سایه را مغتنم شمرده‌اند.

۶- یکی از مسایل مهم که آینده مذاکرات و اهداف آن را در معرض تهدید قرار می‌دهد، تلاش غرب برای بازگرداندن روند سیاسی زیر چتر خود می‌باشد. در دو روز گذشته اظهارات دمیستورا نماینده دبیر کل سازمان ملل مبنی بر اینکه مذاکرات آستانه باید تقویت کننده و بازگشت دهنده گفت‌وگوها به ژنو و ادامه فرمول قبلی باشد، از تلاش غرب برای مصادره نتایج گفت‌وگوهای آستانه و نیز به انحراف کشیدن آن خبر داد. کما اینکه اظهارات «فرانسوا دولاتر» نماینده فرانسه در سازمان ملل نیز بر این موضوع تأکید دارد.

با این وصف در حالی که روند جدید سیاسی به اعتبار تغییر ماهوی در ترکیب و هدف‌گذاری طرف‌های شرکت‌کننده در گفت‌وگوها یک ابتکار به حساب می‌آید و از سوی دیگر به معنای پایان اعتبار ابتکارات قبلی از جمله قطعنامه 2336 شورای امنیت سازمان ملل است، آمریکا، فرانسه و سازمان ملل تلاش دارند تا با فشار به طرف‌های شرکت‌کننده در مذاکرات آستانه، این نشست را نقطه نهایی ابتکاری خارج از چهارچوب شورای امنیت قرار دهند. کما اینکه تبلیغات زیاد روی مخالفت ایران با مذاکرات آستانه و کمرنگ کردن حضور هیئت ایرانی که با محوریت معاون آفریقایی و عربی وزارت خارجه ایران طی روزهای اخیر در مسکو و آستانه سرگرم تنظیم هر آنچه مربوط به موفقیت این مذاکرات می‌شود، بوده است، سعی کرده‌اند رابطه‌ای «این همانی» را میان نشست آستانه و «کنفرانس ژنو سوریه» برقرار نمایند که البته توفیق چندانی بدست نیاورده‌اند.

  • آموزش و پرورش انقلابی

روزنامه رسالت در ستون سرمقاله‌اش نوشت:روزنامه رسالت، ۵ بهمن

واژه انقلابی و انقلابی گری نیز همانند واژه های اسلام و حزب الله و دیگر واژه هایی که بار ارزشی دارند، به ویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی مورد هجوم و تحریف دشمنان قرار گرفته است. روشن است که همانند طلا، هر کالای ارزشمندی سودجویان را به طمع می اندازد تا بدل آن را بسازند. چنانکه اسلام لیبرالیستی را در ترکیه و اسلام فاشیستی را توسط داعش به راه انداخته اند تا گوهر اسلام ناب ناشناخته بماند. اما پشتوانه 37 ساله انقلاب اسلامی الگویی عملی برای شفاف سازی حقیقت این گونه واژه هاست و مردم جهان نیز هوشیارانه کسب تجربه کرده اند که سره را از ناسره تمییز دهند.

در این میان واژه های انقلاب و انقلابی و انقلابی گری هم مورد تحریفات فراوان قرار گرفته است تا آنجا که گاهی هر حرکت و اقدام غیرکارشناسی و بدون برنامه، افراطی و شتاب زده، در تصور عده ای، حرکتی انقلابی تلقی می شود یا عده ای

می کوشند انقلابی بودن را در نسل اول انقلاب و به خصوص سران نهضت اسلامی، و علی الخصوص خودشان، محدود سازند و انقلاب را ابتر از تربیت نسل های جوان و انقلابی قلمداد نمایند و بالطبع وقتی نیروی انقلابی تربیت نشد، استمرار حرکت انقلابی هم معنا و مفهومی نخواهد داشت. اما موضوع این نوشتار کند و کاوی است در عرصه «تربیت»، تا با معیار انقلاب، بتوان میان تربیت انقلابی و تربیت غیر انقلابی و به تعبیر روشن تر آموزش و پرورش انقلابی و آموزش و پرورش غیر انقلابی تفکیک قائل شد. روشن است که مسائل و دغدغه های اصلی آموزش و پرورش گسترش عدالت آموزشی، رشد علمی و خلاقیت دانش آموزان، مصونیت بخشی آنان در برابر آسیب های اجتماعی، خود کفایی فارغ التحصیلان در عرصه معیشتی و اقتصادی، خودباوری و پایبندی به هویت ملی و تعمیق ارزش های اعتقادی و اخلاقی است اما با نگاهی به مواضع طرفداران دو نظریه فوق الذکر، رویکردها و راهکارهای متفاوت و بلکه متضادی برای حل مسائل آموزش و پرورش مشاهده می شود که ذیلا به نمونه هایی اشاره می کنیم:

1- آموزش و پرورش انقلابی دیدگاه ایجابی این رویکرد بر چنین مواردی تاکید دارد:

  • ضرورت تربیت نسل آینده بر اساس الگوی تربیتی اسلامی-ایرانی
  • عملیاتی ساختن سند تحول بنیادین
  • تقویت جایگاه معاونت پرورشی با توجه به مسئولیت سنگین مدرسه در عرصه تربیت
  • تربیت و جذب معلم، منحصرا از طریق دانشگاه فرهنگیان و با

به کارگیری تجربه گرانسنگ مراکز تربیت معلم

  • بهره گیری از مبانی نظری و نیروی انسانی حوزه های علمیه
  • آموزش و پرورش امر حاکمیتی است و باید زیر نظر و تحت هدایت حکومت اداره شود
  • آموزش و پرورش تولید کننده سرمایه اجتماعی است و لذا باید در بودجه دولت اولویت داشته باشد
  • رویکرد حزبی و سیاسی در مدیریت برای آموزش و پرورش سم است در دیدگاه سلبی آموزش و پرورش انقلابی نیز به این دغدغه ها می توان

اشاره کرد:

  • اگر الگوی تربیتی بومی و ملی خویش را در مدارس حاکم نکنیم، شکاف بین نسل ها روز به روز گسترش می یابد
  • انسان غربی با فرهنگ ما همخوانی و تطابق ندارد
  • آموزش و پرورش نمی تواند در برابر هجوم و نفوذ فرهنگی غرب بی طرف بماند و نسل آینده را در مقابل امواج اینترنت و ماهواره بی پناه

بگذارد

  • مفاسد اخلاقی در مدارس کشورهای غربی، مسئولان این کشورها را گرفتار ساخته است
  • نباید نسل آینده کشور را در برابر حاکمیت نظام سلطه جهانی منفعل تربیت کرد

2- آموزش و پرورش غیر انقلابی گفتمان اصلی این رویکرد، ادغام در آموزش و پرورش جهانی است. البته با رعایت ملاحظات لازم و حساسیت های فرهنگی جامعه. بنابراین دیدگاه های ایجابی آن را می توان چنین برشمرد:

  • تربیت شهروند جهانی
  • بهره گیری از الگوهای آماده کشورهای صنعتی
  • گشودن دروازه آموزش و پرورش به روی سازمان های فرهنگی جهانی
  • حاکم ساختن برنامه آموزش 2030 یونسکو
  • امضای تفاهم نامه با کشورهای غربی، تبادل دانش آموز و دعوت از صاحب نظران غربی جهت آموزش معلمان
  • ضرورت آموزش مسائل جنسی به دانش آموزان حتی از دوران کودکی
  • آموزش و پرورش یک نهاد مدنی است و نه یک امر حاکمیتی و در نتیجه پیگیری واگذاری آموزش و پرورش و خصوصی سازی مدارس
  • بهره برداری حزبی سیاسی از ظرفیت اجتماعی فرهنگیان در پوشش کانون های صنفی
  • استفاده از ظرفیت نشریات کمک آموزشی برای تربیت حزبی-گروهی دانش آموزان.

اما برخی دیدگاه های سلبی آموزش و پرورش غیر انقلابی عبارتند از:

  • آموزش و پرورش نباید ایدئولوژیک باشد
  • هزینه کردن برای تربیت معلم اشتباه است
  • سند تحول بنیادین آرمانی و غیر قابل اجراست
  • واژه های جهاد و شهادت و بسیج در کتاب های درسی عامل خشونت در نسل آینده است
  • تربیت اعتقادی وظیفه خانواده ها و حوزه های علمیه است

نه آموزش و پرورش

  • آموزش و پرورش یک دستگاه مصرف کننده است و باید حداقل بودجه را به آن تخصیص داد.

در آستانه طلوع سی و نهمین بهار آزادی، فرهنگیان عزیز و انقلابی که سهم تاثیرگذاری در پیروزی انقلاب، دفاع مقدس و اداره کشور ایفا کرده اند و همواره شهدا و جانبازان گرانقدر خود را راهنمای خویش قرار داده اند. بازنگری در روند امور نهاد آموزش و پرورش کشور و تقویت رویکرد تربیت انقلابی را رسالت تخطی ناپذیر خویش و تجدید پیمانی با امام خمینی، شهدا و رهبری عزیز می دانند.


8707312
 
پربازدید ها
پر بحث ترین ها
صفحه اصلی | درباره‌ما | تماس‌با‌ما | تبلیغات | حفظ حریم شخصی

تمامی اخبار بطور خودکار از منابع مختلف جمع‌آوری می‌شود و این سایت مسئولیتی در قبال محتوای اخبار ندارد

کلیه خدمات ارائه شده در این سایت دارای مجوز های لازم از مراجع مربوطه و تابع قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد.

کلیه حقوق محفوظ است