احترام برومند هنرمند پیشکسوت حوزه تئاتر کودک و نوجوان که در دوره گذشته جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان از یک عمر فعالیت هنری وی در عرصه قصه‌گویی و اجرا برای بچه‌ها تجلیل شد، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره هنرمندان فعال حوزه تئاتر کودک و نوجوان که می‌توان از آنها تجلیل کرد گفت: در دوره دبیری مریم کاظمی از من به عنوان کسی که در سال‌های قبل برای کودکان فعالیت داشته‌ام، تجلیل شد. باقی سال‌ها را هم دورادور پیگیری کردم که سعی شده از کسانی که در حوزه تئاتر کودک و نوجوان کاری کرده‌اند، یاد شود. بهرام شاه محمدلو و رضا بابک از کسانی هستند که در حوزه هنرهای نمایشی کودک و نوجوان باید از از آنها یاد کرد و یا راضیه برومند کسی است که کمتر از او یاد شده است در حالی که در دهه ۵۰ در تئاتر کودک بسیار فعال بود. سوسن مقصودلو، هنگامه مفید و البته خیلی اسامی دیگر هم هستند که دوست دارم از آنها اسم ببرم.
وی درباره جریان‌ساز بودن جشنواره تئاتر کودک و نوجوان بیان کرد: معتقدم اگر همراهی همه ارگان‌ها و نهادها باشد این جشنواره می‌تواند تاثیرگذاری خوبی داشته باشد و سال گذشته که مهمان جشنواره بودم توانستم شادمانی را در شرکت کننده‌ها ببینم. ممکن است برخی از این تاثیرات هم در وهله اول دیده نشود مثلاً برخی اتفاقات بازدهی فرهنگی دارند و گاهی گروه‌هایی کشف می‌شوند که بعدها جهانی خواهند شد. یادم است داود رشیدی و علی نصیریان در زمانی که فعالیت تئاتری داشتند کارشان این بود که به شهرستان‌ها می‌رفتند و هنرمندان را شناسایی می‌کردند، حتی به یاد دارم در بوشهر با گروهی همراه شدند که بعدها آنها را جهانی کردند.
برومند یادآور شد: معتقدم این جشنواره می‌تواند کسانی را که در شهرستان‌ها کار کرده اند و فقط در شهر و استان خودشان شهره هستند اما در شهرهای دیگر کسی آنها را نمی‌شناسد به جامعه هنری معرفی کند؛ کسانی که با امکانات محدود شهر خود رویدادهای مختلف برگزاری کرده و کلاس‌های بازیگری دارند. این خیلی خوب است که از شهرهای مختلف در همدان نمایش اجرا می‌شود و حداقل سالی یک بار گروه‌ها جمع می‌شوند و جوانان و شرکت کننده‌ها از تبادل فرهنگ‌ها بهره می‌گیرند.
وی درباره متمرکز بودن جشنواره در شهر همدان بیان کرد: متاسفانه شهرستان‌ها نوعی تمامیت خواهی دارند ولی از طرف دیگر جشنواره باید یک هسته مرکزی در یک شهر داشته باشد، امکانات در اختیارش باشد و هر سال به این امکانات اضافه کنند نه اینکه محدودیت به وجود بیاید به طور مثال جشنواره تئاتر «آوینیون» در فرانسه یکی از رویدادهای مشهور در جهان است که همیشه در شهر اوینیون برگزار می‌شود و به این اسم معروف است پس جشنواره تئاتر همدان هم باید در همدان باشد و با همین اسم جا بیفتد ولی باید امکانات در اختیارش قرار بگیرد و از کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تا نیروی انتظامی و استانداری همکاری اساسی با جشنواره داشته باشند. حتی دیگر ارگان‌ها و نهادها نیز باید به کمک جشنواره تئاتر کودک و نوجوان بیایند و آن را از خود بدانند.
وی درباره نقش رسانه‌هایی مثل رادیو و تلویزیون در حمایت از جشنواره و تئاتر کودک و نوجوان گفت: تلویزیون اینقدر همیشه خودش را از این نوع رویدادهای فرهنگی و هنری کنار کشیده است که من فراموش کردم از اهمیت حضورش بگویم. حضور رادیو در سال‌های اخیر بیشتر بوده است و به پوشش رویدادها کمک کرده است و یا تلویزیون هم همکاری‌هایی با وزارت ارشاد در پوشش برخی از رویدادهای هنری داشته است اما باید دانست همه این رسانه‌ها به مردم ایران تعلق دارند و همراهی با جشنواره‌هایی از جنس تئاتر کودک و نوجوان هم برای مردم است. تلویزیون باید در تمام طول جشنواره حضور داشته باشد تا برای برنامه‌های کودک گزارش تهیه کند چون این اتفاق قابلیت این را دارد که در تربیت، آموزش و توجه دادن بچه‌ها به مسائل فرهنگی موثر باشد. رسانه‌ها در همه جای دنیا می‌توانند این رویدادهای فرهنگی را ارتقا دهند اما فضای مجازی و رسانه‌های ما بیشتر دنبال مسائل عامه پسند هستند. کمترین کاری که تلویزیون می‌تواند در زمینه تئاتر کودک و نوجوان انجام دهد تبلیغات است به عنوان نمونه در فرهنگسراها نمایش‌های بسیاری برای کودکان اجرا می‌شود اما تلویزیون حاضر نیست این اجراها را تبلیغ کند.
این هنرمند در پایان صحبت هایش درباره دیده نشدن تئاتر کودک و نوجوان و نرسیدن به جایگاه واقعی اش یادآور شد: یک نکته وجود دارد که اولا برگزارکنندگان رویدادی مثل جشنواره کودک و نوجوان باید به روز باشند و نوآوری داشته باشند. بله طبیعی است که این جشنواره باید در جایگاه حرفه‌ای خود دیده شود اما برگزار کنندگان و متولیان سیاستگذاری جشنواره هم باید خودشان آدم‌های به روزی باشند و درجا نزنند. باید با تئاتر کودک دنیا آشنا باشیم و فکر کنیم چقدر تئاتر در تفریحات ماهانه و هفتگی بچه‌ها قرار دارد و یا ما به آنها اهمیت می‌دهیم یا خیر. سهم بچه‌ها از هنرهای نمایشی در تلویزیون و سینما بیشتر از تئاتر است درحالی که در تئاتر بیشتر به آنها توجه می‌شود. پدر و مادرها وقتی فیلمی به سینما می‌آید هیچ گاه سوال نمی‌پرسند برای بچه‌ها خوب است یا نه و نوجوانان ما عادت کرده اند به فیلم‌های بزرگسال که خیلی وقت‌ها بدآموزی دارد، اگرچه آنها را می‌خنداند و سرگرم می‌کند اما فرهنگسازی ندارد. آموزش و پرورش اینجا نقش مهمی دارد که باید دخیل شود و بچه‌ها را به سراغ تئاتر کودک ببرد.
