ماه شعبان

رسید ماه معَظــــّـم که ماه شعبــان است

بیا به سوی خدا بین که فصل غفران است

بیا بچش تو ز لذّات معنــــــــوی در ماه

ببین چه جاذبه در ذکر ربّ سبحـان است

بیا رفیق ببین خوانِ لطف گســـترده است

خداست او که هوادار اهل ایمــــان است

خدای بس­که ببخشد گنــــــــاه مردم را

نگر که عفو خدائی برون ز میـــزان است

مگو که دست کوته­ ­و­ ­خرما است به نخیـل

که یأس آیة تزویر و رنگ شیطــان است

بیا بخوان تو مناجاتِ ماهِ حق شعبــــــان

در آن وعدة وصل و حدیث قربـان است

ببین مقـــدمة ماه صوم در رمضـــــــان

که مومنش به سـرِ سفره ویژه­مهمان است

بیا فرست درودی به احمـــــــد و آلش

که آن درودِِ پیاپی پیــــام قـــرآن است

مبــــــاد باز بایستی و یا جــــلو بروی

ملازمت به امامان یگانه فرمــــان است

صفا و خلقِ حَسَن­حاصل عبـادت توست

همان­صفات که­مخصوص روزه­داران است

اگر که قدر ندانی تو ماه شعبـــــــان را

خسارت­است عزیزم نگرچه فقدان است!

اگر خطا کنی و قدر خویش نشنــــاسی

بدان خدا و امر خدا دائما به­حُسبان است

در این ماه مبـــــارک تولدی چند است

ولادت پسر و یار و اصل خوبــان است

به روز سیّم این ماه پس حسیـــــن آمد

دو باره در سیمش عزم رفع عدوان است

یکی تولد او هست و قصة فطــــــرس

دگر شروع عزیمت به نفی طغیــان است

به روز نیمه شعبان تولد مهـــــدی است

که او سَروَرِ آحاد انس و هم جـان است

«رضا» ماه رجب رفت و هر که در شعبان

اگر که خویش نسازد یقین پشیمان است