به گزارش ایسنا، روزنامه خراسان نوشت: «اقوام بیابانگردی که با فرماندهی چنگیزخان، توانستند بخش اعظم دنیای متمدن روزگار وی را اشغال کنند و امپراتوری خود را از ژاپن تا قلب اروپا بگسترانند، پس از اضمحلال دودمان چنگیزی، دوام نیاوردند؛ هرچند که در دیگر سرزمین‌ها، مانند هند و ایران، افرادی با تبار مغولی قدرت را در دست گرفتند و چند صباحی به فرمانروایی پرداختند اما دیگر نشانی از فرهنگ مغولی و قدرت نظامی چنگیزی در مغولستان به چشم نیامد و مغولان، در آستانه قرن بیستم، مردمی بودند تحت سلطه حکومت‌های همسایه.
شاید جالب باشد که بدانید از آن همه شکوه و قدرت، دیگر چیزی باقی نمانده بود و زادگاه چنگیز، با مردم گرفتار بیماری، گرسنگی و فقیر، دایم میان شوروی و چین دست به دست می‌شد.
اوایل قرن بیستم بود که مغول‌ها یک پادشاهی جدید را بر مبنای نظام قبایلی خود احیا کردند. این پادشاهی مورد حمایت چینی‌ها بود اما تا سال ۱۹۲۱ استقلال پیدا نکرد. با آغاز توسعه‌طلبی ژاپنی‌ها در منچوری و شرق چین، دولت کمونیستی شوروی که به تازگی شکل گرفته بود، به تحریک و حمایت از مغولان کمونیست پرداخت. به این ترتیب، اوایل دهه ۱۹۲۰، دولت کمونیستی مغولستان به عنوان دومین کشور کمونیستی جهان، اعلام موجودیت و استقلال کرد. اما این استقلال تا مدت‌ها به صورت کامل تأمین نشد. آنها به لحاظ دیپلماتیک و سیاست خارجی، کاملاً وابسته به شوروی بودند.
امروزه مغولستان ظاهراً کشوری مستقل است اما نه صدایی از آن به گوش می‌رسد و نه در بازی‌های جهانی حضور فعال دارد. هموطنان چنگیزخان طی چند سده گذشته به‌تدریج از معادلات تاریخی حذف شده‌اند.
انتهای پیام
