به گزارش خبرگزاری فارس، سایت تهران نوشت: 5 تومن بده تا فالت را بگیرم. باور کردنش خیلی سخت است که در لابلای سرعت زندگی روزانه ، شنیدن همین یک جمله ساده، هنوز به چشمان دختران و پسران جوان و زنان و مردانی که گرفتار چرخ زمانه هستند، برق خبردار شدن از آینده مبهم می اندازد.

شعفی برای آگاهی زودهنگام از آینده ای که کف دست شان نقش بسته و خود قادر به خواندنش نیستند. نوشته هایی که خواندنشان سواد خاص خودش را می طلبد و هر کسی بلد کار نیست. ناگزیر وسط بدو بدوهای یک روز شلوغ با شنیدن صدای پیرزن کف بین روی یک سطل پلاستیکی، وسط خیل عظیم جمعیتی که برای خرید شب عید به بازار بزرگ تهران آمده اند، می‌نشینند و دست شان را به سوی زن ناشناس دراز می کنند تا هم از آینده شان باخبر شوند و هم سیب سرخ زندگی را زودتر از موعد مقرر بچینند. برایشان می گوید، از گذشته تا امروز.

از حال و هوای دل شان تا چند وقت آینده، آخر سر هم اگر پیرزن کف بین بسیاری از گذشته را راست گفته باشد و آینده رویایی نیز ترسیم کرده باشد، حداقل 5 تومن گیرش می آید. معامله دوسر سود. هم برای آن جوانکی که شاید برق نگاهش راز عشق درونی اش را عیان کرده و هم پیرزنی که در طی سال ها هم صحبتی با مردم، برای خودش استاد نابی در علم روان شناسی شده است و خطوط چهره را خیلی راحت تر از خطوط کف دست می خواند.



زندگی کردن سخت است. چرا که تصمیم های درست آجرهای بنای زندگی هستند و تصمیم های غلط منجر به ساخته شدن دیوارهای سست زندگی می شوند. بی شک ترس از همین درست و غلط ها است که سالیان سال است مردم را به دانستن از آینده مشتاق می کند. در این میان هم کم نیستند آینده خوانانی که یا کف دست می بینند یا انواع و اقسام فال های دیگر، اما آنچه مهم است حس امید کاذب و گاه غلطی است که از این آگاهی ها در دل افراد ایجاد می شود. مریم_ف، 21 سال دارد و با مادرش برای خرید عید به بازار بزرگ تهران آمده است. بلافاصله تا صدای پیرزن کف بین را می شنود به سمتش می رود و دستش را از لابه لای کیسه های خرید رها می کند تا راز نهفته اش را کشف کند. دانشگاه می رود و سال دوم معماری است. وقتی از وی می پرسم با وجود اینکه دانشگاه می رود و به قول معروف نسل امروزی و آگاه است، پس چرا به فال و کف بینی اعتقاد دارد می گوید: «ته دلم همیشه یک ترس از آینده دارم. برای همین همیشه سری به فال گیرها و کف بین ها می زنم تا کمی از آینده را از هم اکنون بدانم و زمان مواجهه با مشکلات کمتر بترسم.»

مصطفی_خ، جوانک 26 ساله سربازی است که از شهرستان برای خدمت به تهران آمده و به قصد خرید به سمت بازار تهران آمده تا برای  پدر و مادر و دو خواهرش خرید کند. وی نیز یکی از مشتاقان خطوط خوانی کف دست پیرزن فالگیر است و به محض خلوت شدن روی سطل پلاستیکی می نشیند. امید دارد دخترک نام آشنایش چشم انتظارش باشد و با هر جمله پیرزن قند در دلش آب می شود. اینقدر خوضحال است که پول پیراهن شب عیدش را به پیرزن می دهد و می رود. وقتی از وی می پرسم چقدر مطمئن است که آن ه شنیده است راست باشد و دست یافتنی می گوید: «دستش درد نکند همین هایی که الان گفت هم برایم کافی است. راست و دروغش ندان مهم نیست. مهم این است که خستگی یک سال گذشته از تنم بیرون آمد وقتی فهمیدم ... دل نگران و شم انتظارم است.»



روبرویش یک پارچه سفید پهن کرده و رویش کلی گوش ماهی و نخود و اجسام ریز ریخته است. لابلایش انشگترهای طلایی باریک هم به چشم می خورند. کنار دانه های نخود و لوبیا، پاکتی از ارزن و گندم و چند بسته اودیه مختلف هم خودنمایی می کند. سفره اش پر است از خرده ریزها و ند ورزه که خودش می گوید طلسم هستند. اگر کسی بخواهد از راز خطوط کف دستش باخبر شود، طلسم را روی رگ دستش می گذارد و شروع می کند به خواندن. گویی آن ورقه طلسم، کلید صندوقچه اسرار است. اگر کسی بخواهد گره از مشکلاتش باز شود چند نخود به وی می دهد تا در غذایش بریزد و گره ها دانه به دانه و آرام آرام باز شوند. دیگر معلوم نیست اگر گره های مشکلات باز نشدند بعدش چه می شود.

گوش ماهی ها هم حکمت خاص خودشان را دارند. مهر می آفرینند مخصوصا اگر زیر بالشت فرد بی مهر قرار بگیرند. ارزن ها و گندم ها هم قرار است غذای پرندگان گرسنه ای شوند که با خوردن دانه ها دعا می کنند تا گره از کار فرد گرفتار باز کنند. می پرسم چند سال است که خطوط کف دست می خواند. می گویدخیلی سال است. اصلا یک نیرویی دارد که می تواند از دل مردم باخبر شود. حال این چه نیرویی است نه خودش می داند چیست و نه من چندان اصرار می کنم به دانستن. مهرههای آبی رنگ زیادی روی سفره اش به چشم می خورد. می پرسم آن مهره ها ه هستند. می گوید گره گشا. سفره اش پر از گره گشاهای رنگی است. می گویم را گره کار خودش را باز نمی کند که مجبور نباشد با این سن و سال اینطور سختی بکشد و تمام روز روی زمین سرد وسفت بنشیند و کف دست های بی شماری را بخواند. می گوید: «راضی ام به رضای خدا. قسمت منم این است. نکند از نان خوردن بیندازیم دختر.» قول می دهم عکس چهره اش را نیندازم و فقط عکس بگیرم.



می نشینم روی سطل پلاستیکی و قول می دهم عکس چهره اش را نیندازم. دستم را در دستش می گیرد و شروع می کند به گفتن. بختم بلند است و چراغ خانه ام روشن. حلقه دست چپم می گوید ازدواج کرده ام و مردی چشم انتظار من است. قرار است مادر شوم. وقتی می پرسم می داند فرزندم پسر است یا دختر می خندد می گوید صبر کن. شروع می کند با وجب دست راستش، ساعد دست چپش را سانت زدن و اخر سر میگید مطمئن باش پسر است. خنده ام می گیرد و قول می دهم اگر پسر بود حتما به سراغاش بیایم و شیرینی این خبر زودهنگام را به وی بدهم.

بلند می شوم تا نوبتم را به زن میانسالی بدهم که با شک و تردید روی سطل می نشیند. نگاهمی کنم. زنان و مردان زیادی منتظرند. شاید با نزدیک شدن به آخر سال و قرار گرفتن در آستانه سال جدید، بازار کف بینی و فال گیری هم رونقی یافته. اما آنچه مهم است امیدهایی است که از سر حدس و گمان ایجاد می شوند و گاه چنان دردسرساز می شوند که بنیان خانواده ها را متزلزل می کنند.

 ببین اینم بعدش اضافه کردم که با هم حرف زدیم از زبون اون جوان ها که چی بهشون گفته و چرا میان فال می گیرن

 کلاه سربازی اش را محکم در دست گرفته. می‌پرسم چرا فال می‌گیری؟ طوری نگاهم می کند که به انگیزه سوالم شک می کنم. خیلی جدی می گوید: "تا ببینم چه می شود. مگر شما نمی گیری؟" _"یعنی اینقدر به حرف هایی که می زند مطمئن هستی؟" _" از کجا معلوم راست نگوید؟ اگر یک درصد هم راست باشد، ترجیح می دهم از آینده ای که قرار است به حقیقت تبدیل شود با خبر باشم." اینقدر جدی به حرف های پیرزن گوش می دهد که کنجکاو می شوم بشنوم موضوع فالش چیست. معلوم می شود چشم انتظار دارد. اما دخترک تنها مانده و تحت فشار خانواده برای ازدواج است. دندان هایش را از سر حرص و سختی دوری و خشم از فشار خانواده دخترک چنان روی هم فشار می دهد که صدایش را می شنوم. خداحافظی کوتاهی می کند و می رود. معلوم نیست منتظر می شود آینده پیش بینی شده به وقوع بپیوندد یا از هم اکنون تصمیم گرفته به جنگ خانواده بی خبر از عاشق سرباز برود.

دخترک دیگری روی صندلی می نشیند. پیرزن می گوید قرار است به سفری برود که در همان سفر بختش باز می شود. هر چه از چشم فامیل دورتر شود بختش زودتر باز می شود. می پرسد آیا دانشگاه در شهر دیگری قبول می شود تا خیالش بابت بختش راحت شود با خیر. پاسخ هنوز مبهم است هرچند کا ته جاده برایش روشنایی افتاده. اسمش مریم است. در خانواده تقریبا سنتی به دنیا آمده و هر تصمیمش را باید با حضور بزرگان فامیل بگیرد. می پرسم چرا روی صندلی نشست تا  فال بگیرد؟ می گوید: "از امر و نهی اای فامیل خسته شده. تصمیم دارد دانشگاه را در مقاطع بالاتر ادامه دهد اما نه در تهران بلکه یک شهرستان دیگر تا بلکه کمی آزادی به دست آورد." واقعا معلوم نیست پیرزن این فال ها را از کجا حدس می زند. از اضطراب چهره ها، نگاه منتظر و نگران عشاق یا حقیقتا خطوط خوانی می کند. اما هر چه هست گویا چاره ساز می افتند.