مگر میشود فوتبالیست فقط شوتش را بزند و نانش را بخورد؟ پس تکلیف جیغهایی که مردم برای ستاره شدن او کشیدند چه میشود؟ مردم برای تبدیل شدن همین فوتبالیستها از آدمهای گمنام به چهرههای سرشناس و صاحبنام از جان و مال و وقت خود هزینه کردهاند و حالا که ستاره فوتبال صاحب جایگاه شده و هر رفتارش هزار برابر دیده و هر حرفش میلیونها بار خوانده و شنیده میشود، مردم توقع دارند آن ستاره فوتبال درد اجتماع را بگوید، حرف اجتماع را بزند و کنار مردم باشد.
هر فوتبالیستی جدا از شوت زدن، وظیفهای در قبال جامعه دارد و نمیتواند نسبت به اتفاقاتی که در کشور میافتد، بیتفاوت بماند. قرار نیست فوتبالیست مصلح اجتماعی شود و جلوی ناهنجاریها را بگیرد، با بیقانونی برخورد کند و درس اخلاق بدهد اما این حداقل توقع جامعه است که فوتبالیست نسبت به آنچه پیرامون او میگذرد، حساس باشد و به وقتش با مردم همراهی و همدردی و همداستانی کند. این همان کاری است که سردار آزمون، همبازیانش در تیم ملی و بخشی از جامعه فوتبال در قبال قتل غمانگیز آتنای اصلانی نازنین انجام دادند تا در آزمون مردمداری سربلند باشند. هرگز نه از سردار و نه از هیچ فوتبالیست دیگری توقع نداریم الگوی بچههای مردم باشند، همین که با مردم باشند و یادشان نرود یکی از جنس همین مردم هستند، کافی است. سردار و رفقا در روزهایی که گذشت خود «مردم» بودند.
* این یادداشت در ستون حرف آخر شننبه ۳۰ تبر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.
9285303