به گزارش خبرآنلاین حجت الاسلام سید علی خمینی امروز در پیش از خطبه های نمازجمعه تهران به مناسبت چهلمین سالگرد شهادت آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی سخنرانی کرد؛

در ادامه اهم اظهارات وی را به نقل از خبرگزاری ها می خوانید؛

*این هفته چهلم سالگرد مرحوم آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی را در پیش داریم.در مورد شهادت حاج آقا مصطفی خمینی چند نکته به نظر من دارای اهمیت است که ان شاء الله در وقت موجود به آنها اشاره ای خواهم کرد.

*نکته اول در مورد اصل شهادت حاج آقا مصطفی است که در هاله ای از ابهام قرار دارد. در این جا فرصت اینکه به نحو تفصیلی روزهای پایان عمر ایشان را بررسی کنیم و رفت و آمدهای مشکوک شب آخر زندگی ایشان را باز کنیم نیست. من فقط به این نکته بسنده می کنم که وقتی پیکر بی جان حاج آقا مصطفا را در نجف به بیمارستان منتقل می کنند پزشک حاضر در بیمارستان می گوید به طور قطع ایشان مسموم شده اند و آثار مسمومیت در بدن ایشان پیداست و اگر آقا اجازه دهند من کالبد شکافی می کنم و این مطلب را ثابت خواهم کرد. اما امام با کالبد شکافی پیکر فرزندشان مخالفت می کنند و می فرمایند هر چه سریع ترپیکر ایشان را دفن کنید و بدن ایشان را پاره پاره نکنید.

*نکته دوم در مورد جایگاه علمی و اجتماعی ایشان است. امام در مورد ایشان فرمودند که مصطفی امید آینده اسلام م بود و مقام معظم رهبری در تعبیری عجیب فرمودند مصطفی امید آینده ما و خمینی آینده ایران بود! یا مرحوم آیت الله بهاالدینی در مورد ایشان نوشته بودند ابن الامام بل هو الامام! شاید کمتر بدانید که ایشان با اینکه کمتر از ٥٠ سال عمر کرد اما در این مدت کوتاه نزدیک پنجاه جلد کتاب نوشت. آن هم نه کتابهای عمومی بلکه کتابهایی در دقیقترین موضوعات تخصصی حوزوی.

*نکته سوم در مورد نحوه رفتار امام در مواجهه با این مصیبت بود. امام در آن سالها که در کوران مبارزات بر علیه رژیم فاسد پهلوی بودند به هیچ روی در این حادثه تزلزلی از خود نشان ندادند. در هیچ جلسه ی عمومی در عزای این فرزند عزیز و صالح و عالم اشک نریختند تا مخالف نهضت اندک ضعف و شکستی را در رهبری نهضت نبینند. تا جایی که بعضی از یاران نگران حال امام می شوند. و نگران می شوند که گریه نکردن به بدن و قلب امام فشار بیاورد. لذا آقای کوثری را دعوت می کنند ایشان هرچه از شهادت حاج آقا مصطفی می گویند امام اشک نمی ریزند تا اینکه مرحوم کوثری روضه ی علی اکبر صلوات الله علیه را می خواند آنگاه امام طاقت از دست می دهند و اشکهایشان در مصیبت اباعبد الله(ع) جاری می شود.

*نکته چهارم خاطره ای است همسر امام. در سالهای بعد از پیروزی انقلاب امام اجازه نمی دادند که در صدا و سیما یا ارگانهای دیگر از حاج آقا مصطفی تقدیر شود یا برای ایشان بزرگداشت برگزار شود. یکسال روز اول آبان همسر امام در حالیکه اشک می ریختند به امام می گویند که باز هم اول آبان شد و کسی از مصطفای من یادی نکرد. امام ظاهرا می فرمایند من نمی توانم برای او جلسه بگیرم یا اجازه بدهم که در صدا و سیما برای او برنامه بسازند در حالیکه جوانان مردم روز به روز کشته می شوند و خانواده های مردم ایران هر یک فرزندی دارند که در راه اسلام شهید شده است. من نمی توانم برای فرزندم ویژگی ای قایٔل شوم. ما هم بهتر است مثل همه مردم صبر کنیم و برای او ختم قرآن کنیم و فاتحه بخوانیم. خداوند همه ی این بزرگان را در سایه سار رحمتش قرار دهد.

*چه شخصیت عظیمی داشت امام؛ واقعا غیر قابل درک است. انسان هرچه بیشتر در مورد این شخصیت مداقه می کند و جای جای زندگی او را می بیند بیشتر در مقابل بزرگی روح او احساس حقارت می کند. بهترین تعبیر را در این زمینه خلف شایسته و بزرگوار امام، رهبری معظم انقلاب بکار بردند: ما از امام زیاد سخن گفته ایم بعضی گمان می کنند اغراق کرده ایم. نه ما اغراق نکرده ایم بلکه تنها بخشی از واقعیت را گفته ایم.

*نکته پنجم اشاره ای است به عبارتی که امام در مورد شهادت حاج آقا مصطفی به کار بردند و شهادت او را از الطاف خفیه الهیه دانستند. لطف خفی یعنی لطفی که آشکار نیست. ظاهرش نقمت و مصیبت است اما باطنش خیر و صلاح. اساسا در یک تعبیر زیبای برخواسته از فهم عمیق اس م، مومن همیشه زندگیش دو سر برد است. برد برد حقیقی زندگی مومنانه است. اگر دنیا به او اقبال کند او از اقبال دنیا برای رشد معنوی و ثواب بیشتر بهره می برد و اگر روزگار به مومن پشت کند باز هم او شکر می کند و ارتقای درجه پیدا می کند.

*امروز بدبین ترین منتقدان نظام جمهوری هم می نمی توانند انکار کنند که به برکت راهی که امام پایه ریزی کرد و رهبری معظم انقلاب با استقامت مثال زدنی دنبال کرد، جمهوری اسلامی از هر زمان دیگر مستحکم تر و عزیز تر و در مسایٔل بین المللی پرنفوذتر از همیشه است. امروز ما شاهد این هستیم که رییس جمهور منزوی امریکا از آن سوی دنیا فقط حرفهای پوچ می زند. حرفهای بی معنا و خالی!

*من وقتی کلام ترامپ را ملاحظه کردم ناخود آگاه در ذهنم کودکی مجسم شد که از فرط استیصال و عجز فقط جیغ و داد می کند. ترامپ به کودکی می ماند که از فرط عجز به فریاد روی آورده است. اما نتیجه ی این صحبتها چه شد؟ این گاف سیاسی جز اینکه آمریکا را در دنیا منزوی کرد و جز اینکه ملت ایران را بیش از پیش با هم متحد کرد چه ثمره ای برای آمریکا داشت؟ جز اینکه ما بیش از پیش فهمیدیم که خوی استکباری سردمداران آمریکا تغییری نکرده و متاسفانه اینها هنوز آدم نشده اند چه حاصلی داشت. ملت ایران با تجربه ی تاریخی خود و کشورهای دیگر به خوبی می داند خوی استکبار، سیری پذیر نیست.

*ما باید بدانیم که حتا اگر از تمام نیروی دفاعی و انرژی هسته ای بگذریم و حتا اگر نفت و گازمان را هم تقدیم آنها کنیم آنها سیر نمی شوند چراکه این خصلت خوی استکباری است. مرگ بر آمریکا، آرزوی مرگ برای این خوی استکباری است. نه آرزوی مرگ برای مردم و حتی مسئول آمریکایی! من می خواستم بگویم صحبتهای اخیر رییس جمهور آمریکا از مصادیق لطف خفی است اما دیدم این بی انصافی است. این صحبتها مصداق لطف جلی و آشکار است. کدام سخن و اقدام می توانست این مقدار تجلی وحدت ملت ایران باشد؟

*اگر کوچکترین شناختی و فهم سیاسی ای می داشتند می فهمیدند که بکار بردن واژه ی جعلی خلیج عربی چقدر نابخردانه و ناصحیح بوده! صحبتهای اخیر ترامپ مایه دلگرمی است. نشانه این است که دست دشمنان نظام جمهوری اسلامی چقدر خالی است. کما اینکه اصل مناقشه بر سر مسأله هسته ای ما هم همینطور است. غرب اصل جمهوری اسلامی و گفتمان و ایت فقیه را پذیرفته، اصل حضور جمهوری اسلامی در دنیا و صدور پیام انقلاب را پذیرفته و جالب است که در مسأله ای فریاد می کند که اصلا  هدف ما نیست!

*داد می زنند که ایران نباید به سلاح هسته ای دست یابد! خوب مگر ما می خواهیم به سلاح هسته ای دست پیدا کنیم؟ در عرف سیاست این کار فرار از شکست تلقی می شود. یعنی بیایید برای دشمن خودتان هدفی قرار دهید که هدف او نیست. و بعد بگویید ما موفق شدیم که نگذاریم طرف مقابل به هدفش برسد! این پروپاگاندای سیاسی برای این است که شکست پذیرفته نشود! البته ما منکر وجود مشکلات در کشورمان نیستیم! منکر وجود فقر، بیکاری، و فساد در بخشهایی از کشور نیستیم. و الحمدلله مردم ما همانطور که امام می خواست چشمان تیز بینی دارند و کام نسبت به انحرافات حساس هستند.

29212