گروه سیاسی صراط - پیش از نماز عید فطر امروز در تهران، میثم مطیعی اشعاری قرائت کرد که پیشتر در موقعیت های مشابه، سابقه نداشته است.



به گزارش صراط، مهم ترین بخش از اشعار مذکور که مورد توجه قرار گرفته، با کنایه به شخصیت هایی آغاز می شود که در «صف اول» ایستاده اند. گرچه این بخش عمدتا به خاطر کنایه زدن به حسن روحانی و انتقاد از برجام مورد توجه قرار گرفت، اما واقعیت آن است که خواننده این اشعار خواسته یا ناخواسته تمامی شخصیت های بلندپایه نظام اعم از کشوری و لشگری را مد نظر قرار داده بود.



اینکه «صف اول» نماز عید فطر و تمامی برنامه های مذهبی و یا رسمی دیگر مشابه، به طور سنتی و مرسوم به چه کسانی اختصاص دارد، موضوعی مبهم نیست و بر کسی پوشیده نیست که این صف، تمامی شخصیت ها و مقام های بلندپایه نظام را شامل می شود.



با این نگاه، باید پرسید آیا کنایه و بعضا اتهام زنی به «صف اول» نظام آن هم در مراسمی مذهبی که پیام آن وحدت است، در شأن چنین فردی است؟ چرا باید در چنین موقعیتی و در مقابل جمعیت میلیونی نمازگزار از واژه ها و عباراتی استفاده شود که اذهان متعددی را به این باور برساند که «صف اول» نظام قابل اعتماد نیستند؟



واژه های کاخ‌نشین، زمین خواری، تبعیض و ... که همگی در وصف و یا هشدار به «صف اول» به کار برده شدند، چه معنایی دارند؟ کسی که این عبارات با لحنی خاص را می شنود در پایان اشعار، ذهنیت مثبتی از مسئولان نظام جمهوری اسلامی به او القا می شود یا منفی؟



بحث بر سر آزاد بودن یا نبودن انتقاد از مسئولان نیست که رهبر معظم انقلاب بعنوان سکاندار کشتی نظام بارها در فرمایشاتشان به آن پرداخته اند. طبیعی است که بسیاری از مطالب مورد اشاره در اشعار مذکور، همان انتقادات بسیاری از مردم است، اما نحوه بیان آنها، فرد گوینده و نیز موقعیت ناشناسی های اینچنینی، اثر انتقادات را هم از بین می برد.



اینکه کسی این تریبون حساس را در اختیار بگیرد، و همه مقام ها و ارکان نظام را مورد انتقاد و کنایه قرار دهد، ابهامات فراوانی را به ذهن متبادر می کند. اگراین کنایه ها در یک جمع خصوصی و یا در یک هیات مذهبی و یا یک مراسم غیردولتی مطرح می شد نمی شد به آن ایراد گرفت؛ اما استفاده از چنین تریبون و موقعیتی و بیان نظرات شخصی و ابهام آمیز، قابل توجیه نیست.



بی شک مسئولین مربوط به این مراسم نیز باید پیش از فرستادن میثم مطیعی در پشت تریبون نماز عید فطر و دادن فرصت ٢٣ دقیقه ای به او، محتوای تنظیم شده توسط این ذاکر جوان اهل بیت (ع) را بررسی می نمودند.



همین امروز، رهبر معظم انقلاب در خطبه های نماز عید فطر فرمودند که آتش به اختیار به معنای "طلبکار کردن مدعیان پوچ اندیش و مدیون کردن جریان انقلابی کشور نیست."



آیا چنین اقداماتی با بهانه دادن به دست بدخواهان، مدعیان پوچ اندیش را طلبکار و جریان انقلابی را مدیون نمی کند؟



آیا اینگونه پرداختن به موضوعات کلان و موضع گیری های با نیش و کنایه از تریبون رسمی و از لسان وی، باعث ایجاد هجمه های ناصواب علیه نظام نمی شود؟