سوم شعبان، میلاد اختر تابناکی است که پرده تاریکی ظلم را درید و سایه شوم جهل را از سر جهانیان کنار زد. سوم شعبان بیشتر و پیش‌تر از آنکه سوم شعبان باشد، دهم محرم است! همانگونه که پیامبر اکرم(صلی‌الله علیه و آله) در این روز داستان عاشورا را زمزمه کرد. به‌گونه‌ای که حتی دعای روز سوم شعبان هم مرتبط با دهم محرم است!

اما مگر این مولود چه تغییری در جهان به‌وجود می‌آورد که نه‌تنها سوم شعبان بلکه تمامی تقویم را برای تماشای عظمتش به عاشورا می‌کشاند؟ چگونه است که مولود این روز تمام تاریخ را به انزوا کشانده است؟ آری، سخن از یک انسان عادی نیست که روزی دیده به جهان گشاید و روزی دیدگانش را فروبندد. سخن از مردی است که در چنین روزی دیدگانش را به جهان گشود و روزی را رقم زد که پلک خسته جهان را از غفلتی طولانی بیدار کرده و چشمان جست‌وجوگر مخلوقات را از شگفتی و عظمتش مبهوت و متحیر، به‌خود خیره ساخته است!

کسی که در هر عرصه‌ای چنان تحولی عظیم پدید آورد که چراغ‌های کوچک را توان عرض‌اندام با خورشید عالم‌تابش نماند! در عرصه سیاست تمام معادلات دیپلماتیک بشری را با علامت‌ سؤال‌های بی‌پایان به چالش کشانده است! ملت‌هایی که مبنای سیاستشان را با روش او هماهنگ کرده‌اند، سلطه بلندمدت استعمار را خاتمه داده و آزاد شده‌اند. و در عرصه فرهنگ، مکتبی را بنا نهاده است که نه‌تنها خود را بلکه هر آن کس را از او پیروی می‌کند جاودانه خواهد کرد. دست میلیون‌ها انسان را که به زندگی حیوانی رضایت داده بودند را گرفت و پروراند تا جایی که خداوند آنان را برای خود برگزید! او برای انقلاب آمده بود؛ انقلابی در ارزش‌های تحریف شده. انقلابی که فریاد می‌زند: برای دستیابی به حقیقت باید دل را از چنگال مال رها کرد، جان را فدا و آبرو را به قربانگاه برد؛ انقلابی که می‌گوید نه‌تنها سایه خیالی جنگ، بلکه شمشیر‌های آخته نیز نباید موجب عقب‌نشینی از مسیر حقیقی شود.آری این همان روزی است که جرقه انقلابی عظیم زده شد و این جرقه سال‌ها بعد تبدیل به آتشی شد که زمستان سرد و تاریک جهالت را نور و گرما بخشید و آتش‌اش در قلب حق‌طلبان جهان لحظه‌ای از اشتعال نایستاده.