به گزارش ایسنا، وضعیت فوتبال ایران طوری شده که هر مربی یا بازیکن خارجی‌ای که به ایران می‌آید هیچ تضمینی وجود ندارد که تا پایان قراردادش در کشور بماند. طی همین چند هفته گذشته سه مربی مطرح خارجی شاغل در ایران تیم‌هایشان را ترک کردند. خروجی که دستپخت میدران فوتبالی داخلی و همه عوایدش به نفع مربیان خارجی است و دودش نیز به "چشم حیران" فوتبال ایران و هواداران آن می‌رود.
در ابتدا مارک ویلموتس، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران بود که به دیرکرد فدراسیون در پرداخت مطالباتش قراردادش را یک طرفه فسخ کرد. بعد از آن دنیزلی به خاطر برخی مشکلاتی که هم در ایران و هم در خانواده‌اش داشت از تراکتور جدا شد. روز دوشنبه هم آندره‌آ استراماچونی، سرمربی سابق استقلال قراردادش را یک طرفه فسخ کرد و تهران را ترک کرد.
گویا مساله اصلی استراماچونی واریز پول بصورت انک اندک به حسابش از طریق حساب‌های شخصی بوده و باعث شده در ایتالیا حسابش بلوکه شود. سوال این‌جاست که آیا استراماچونی در زمان عقد قرارداد از مشکلات انتقال پول اطلاع نداشته؟ یا اینکه باشگاه استقلال این موضوع را از او پنهان کرده است؟
حتما باشگاه استقلال از این موضوع اطلاع داشته و با این وجود به با این مربی ایتالیایی قرارداد امضا کرده است. مدیران استقلال از تحریم‌ها و مشکلات در انتقال پول به اروپا باخبر بوده‌اند و بدون اینکه راه چاره‌ای بدون دردسر پیش‌بینی کنند با استراماچونی قرارداد بسته‌اند.
در ماجرای دنیزلی مشکلات مالی تاثیر چندانی بر جدایی او نداشت و او در مصاحبه‌ای بعد از رفتن از ایران از مشکلات خانوادگی و همچنین برخی مسائلی که در ایران باعث برهم خوردن تمرکزش شده بود، به عنوان دلایلی برای جدایی از تراکتور نام برد.
ویلموتس هم که حقوقش دیر پرداخت شده بود براساس بندی، قراردادش را پیش از بازی با عراق یک طرفه فسخ و اعلام کرد مدیران فدراسیون اگر قصد همکاری دارند باید یک قرارداد جدید با او امضا کنند. باید بپرسیم فدراسیون در این حد هم اطلاع نداشته است؟ یا اینکه با خوش خیالی کار را به دست قضا و قدر سپردند و پیش خودشان گفتند هرچه پیش آید خوش آید!
هر چند تجربه ثابت کرده حضور مربیان با کیفیت خارجی در ایران باعث جذاب‌تر شدن و افزایش کیفیت لیگ برتر و همچنین تیم ملی می‌شود اما با وجود تحریم‌ها و مشکلات مالی ایران، مدیران فوتبالی وقتی می‌دانند از پس هزینه‌های این مربیان برنمی‌آیند یا راهکاری برای پرداخت پول ندارند چرا باز هم ریسک می‌کنند و با آن‌ها قرارداد امضا می‌کنند؟
ویلموتس و استراماچونی هم مثل برانکو و کی‌روش و هر شخص خارجی دیگری که تا امروز به فوتبال ایران آمده، تا آخرین سنت قراردادشان را دریافت می‌کنند و احتمالا پرونده‌های جدیدی در فیفا برای فوتبال ایران باز می‌شود و این وسط انگشت به دهان می‌مانیم که چرا با وجود تکرار چندین باره این اتفاقات هیچ نهاد نظارتی‌ای به مشکلات و فسادهای فوتبال ایران وارد نمی‌شود؟
شاید هم فوتبال مطلوب مدیران کشور، همین شکل بی‌نظم و بی در و پیکری است که اکنون رخ داده است.
در این سه مورد هر علتی دخیل باشد قطعا ضعف مدیریتی بیشترین تاثیر را دارد. مدیرانی که بیشترشان به تحصیلات آکادمیک در حوزه مدیریت ورزشی ندارند و معلوم نیست بر چه اساسی به چنین جایگاه‌هایی رسیده‌اند.
دنبال کردن فوتبال در ایران دیگر لذتی ندارد، وضع باشگاه‌های ایرانی روز به روز بدتر می‌شود، هواداران برای تنها دو ساعت لذت بردن از فوتبال رنج‌های زیادی را متحمل می‌شوند. مقصر اصلی این اتفاقات افرادی هستند که در راه خصوصی‌سازی ورزش و فوتبال ایران سنگ‌اندازی می‌کنند و مدیرانی را بر سرکار می‌گذارند که هیچ تخصصی در این زمینه ندارند و تنها با مدیریت منحصر بفردشان زمینه پادشاهی خارجی‌ها در فوتبال ایران را رقم می‌زنند.
انتهای پیام
