به نظرم، شاید بیشتر مفاسد موجود در مملکت ما از سه دلیل عمده ناشی می شود:

 

1- اگر نگاهی به قوانین جاری در کشور بیاندازیم بسیاری از آنها روزنه هایی برای رانت خواری، ویژه خواری و بروز فساد در خود دارند. نمونه بارز آن همین قوانین مربوط به پرداخت ها می باشد. باید پذیرفت که شرط اجرای صحیح قانون درست نوشتن قانون است و اینکه برداشت از قانون برای مجریان متفاوت یکسان باشد صادقانه به پذیریم که اغلب قوانین ما چنین نوشته نشده اند.-بگذریم از این که دلیل این امر چیست؟

 

2- به رغم آنکه گفته می شود جمهوری اسلامی ایران در مبارزه با فساد جدی است و با کسی تعارف ندارد- سوابق خوبی از مبارزه با فساد موجود است و احکام صادره به اجرا شده اند.- ولی مساله اصلی عدم برخورد ریشه ای با فساد است. در تمام پرونده های مختومه فقط برای مجرمین سطح اول ( درواقع مجریان طرح مفاسد) حکم صادر شده و به دست های پشت پرده پرداخته نشده است. این امر باعث شده است که دست های پشت پرده همچنان به فعالیت خود ادامه دهند زیرا حاشیه امنی دارند که هنوز قوه قضاییه به آن ورود نکرده است.

 

3- در بحث مفاسد اقتصادی که بیشتر تمرکز روی این نوع مفاسد است- فساد های سیاسی به مرتب خطرناک تر هستند زیرا آسیب آن ها خزنده بوده و اصل موجودیت نظام را تهدید می کنند- ساختار حکومتی اقتصاد یکی از مسائل اصلی است که متاسفانه در جهت خصوصی سازی گام های اساسی برداشته نشده است. تا زمانیکه بازار آزاد و رقابتی به معنی واقعی آن شکل نگیرد فساد اقتصادی در کشور ریشه کن نخواهد شد.

 

4- فقدان توسعه رسانه های آزاد یکی دیگر از دلایل گسترش فساد است. تا زمانی که رسانه ی آزاد در کشور گسترش نداشته باشند و تا زمانی که به بهانه خطوط قرمز متعدد رسانه های اصلی و اثر گذار در خدمت طیف خاصی از جریانات سیاسی کشور باقی بماند حتی با بهبود سه مورد اول به دلیل هزینه بر بودن افشا و پیگری فساد حتی مسئولین و شهروندان وظیفه شناس  حاضر به افشا و پیگیری لایه های فساد نخواهند بود.