اکبر رضوانی به خبرنگار مهر گفت: روزهای پایانی دولت دوازدهم هم سپری شد و وزارت میراث فرهنگی از تمام مدیرانش در طول چهار سال اخیر قدردانی کرد به ویژه از معاونت صنایع دستی که توانسته در این چند سال حق هنرمندان را ادا کند و در این تقدیر و تشکرها آمده که وزارت میراث فرهنگی عدالت را در حق هنرمندان صنایع دستی اجرا کرده است اما سوال ما هنرمندان این است که چرا یک باهم با ما جلسه‌ای نگذاشتند و نگفتند که در این چهار سال آیا ما از عملکرد معاونت صنایع دستی و اصلاً وزارتخانه راضی بوده‌ایم یا نه. چه راهکاری برای آینده داریم و چه بر سر ما گذشت. وزارت میراث فرهنگی اعلام کرد که از ابتدای تشکیل وزارتخانه صنایع دستی را در اولویت برنامه‌های کلان خود قرار داده است اما در سه سال گذشته چقدر این موضوع واقعیت داشته است؟ کجا عدالت در حق هنرمندان اجرا شد که در پایان دولت و جلسات آخر از خودشان دفاع می‌کنند و در نهایت از خودشان تشکر می‌کنند؟

این هنرمند سنگتراش بیان کرد: در دو سال گذشته بیشترین آسیب را دیده‌ایم بازارهای داخلی و خارجی کساد بود. نه کسی تولیدی داشت و نه خریدی انجام می‌داد. کسانی که هنرمند بودند نمی‌توانستند در خانه بیکار بمانند خیلی از آنها با وام‌هایی که گرفتند تنها توانستند خرج زندگی شأن را بدهند یعنی پول وام برای خوراک و زندگی روزمره گذشت. مدیران حرف از بیمه بیکاری و بازنشستگی می‌زنند و امار می‌دهند که فلان مقدار هزینه بیمه هنرمندان شده است اما چرا کسی نمی‌گوید که اگر هم کسی بیمه شده تنها برای چند ماه بوده است. شما حساب کنید حرف از میلیاردها تومان بیمه هنرمندان صنایع دستی می‌شود و می‌گویند ۸۰۰ نفر از هنرمندان را بیمه کرده‌اند اگر کمی ضرب و تقسیم انجام شود، مشخص خواهد شد که این هزینه تنها برای یکی دو ماه بیمه هنرمندان صرف شده است درحالی که آن عددها بزرگ است و هنرمندان صنایع دستی از آن عددها بیشتر.

وی ادامه داد: دولت دوازدهم وقتی سر کار آمد، آقای مونسان قول داد که بازارچه‌های صنایع دستی در هر استانی وجود داشته باشد آیا این اتفاق افتاد؟ شما الان در کدام شهرها می‌توانید بازارچه ببینید از این دولت چهارساله، دو سال هم اگر بازارچه‌ای در استانی بود، تعطیل بوده است. ما تولیدات زیادی داریم که در دو سال اخیر نتوانسته‌ایم بفروشیم و نتوانستیم آن را صادر کنیم. چه کسی در این مدت پرسید شما که خریداری ندارید چه کار کردید؟ زمانی شد که فقط تولید داشتیم بدون اینکه بدانیم کسی از ما خریدی می‌کند یا نه حالا روی دست مان مانده است.

رضوانی گفت: هر چند که دولتمردان همه مثل هم دنبال به دست آوردن آمار برای نشان دادن فعالیت‌های خودشان به بهترین شکل ممکن هستند اما ما بازهم به دولت جدید امید داریم تا ببینیم آنها چه می‌کنند بنابراین بیشترین توقع ما این است که یا ادعا نکنند ما بهترین کشور و سومین کشور از نظر تنوع محصولات صنایع دستی هستیم یا اگر ادعایی دارند به آن عمل کنند این طور نباشد که بدون هیچ کاری در آخر دولت همه از همدیگر تشکر کرده و بگویند که عدالت را در حق هنرمندان صنایع دستی ادا کردیم این با مزه ترین شوخی بود که پس از دو سال شیوع کرونا از دولتمردان شنیدیم!

این هنرمند اهل استان همدان بیان کرد: اکنون شهرهای جهانی صنایع دستی در کشور نامگذاری شده است ولی چه فایده‌ای برای آن شهرها داشت. ملایر را به عنوان شهر منبت مبل و صندلی اعلام کردند آیا بر فروش تولیدکنندگان اثری داشت؟ آنها از قبل هم داشتند تولیدات خود را انجام می‌دادند دولت دوازدهم تنها نام آن را مطرح کرد وگرنه اتفاقی در فروش هنرمندان رخ نداده است. چه کسی می‌گوید از وقتی این شهر عنوان جهانی گرفت توانسته صادرات بیشتری داشته باشد؟ اصلاً چنین اتفاقی در هیچیک از شهرهای جهانی ما رخ نداده است. بنابراین شهر صنایع دستی هم مانند هر شهر یک بازارچه شعاری بود برای نشان دادن عدالت در حق هنرمندان و بالابردن آمار فعالیت‌هایشان!