درمیـــــان آب و آتش هـــم زمـــــان

بین تو جمعی از بهیــــــن دریــــادلان

گر چه آب و آتش اند با هم دو ضــدّ

لیک گشتنـــــد متحـــــد در این زمان

آب و آتــش را تو دشمــــن دان ولی

گشتـــه اند این جــــــا دو یاری همزبان

سوختنــــــد افسوس در آتش همــــه

در میـــــان شعــــله هــای بی امــــــان

این جوانان غیــــــور و با شعــــــــــور

هم شجــــاع و هم صبــــور و پهـــلوان

بهر خـــــدمت راهــی دنیـــــــای دور

با دلی پر شـــــور و قلبــی شــــــادمان

کشتــــــی پر جثــــــه ای پُر داشتنــــد

بودشـــــان فرمـــــانده و هم بادبــــان

از مسیـــــری سخت و هم پر حـــــادثه

پس گذشتند همچنــــان چون قهــرمان

تا به مقصــــــد چون بمــــاندی انـدکی

شد پدیـــدار اتفـــــــاقی ناگهــــــــان

کشتـــی ای دیگر بکوبیـــــــدش کمـر

شعــــــله ها افروخت اندر آسمـــــــان

چون در این کشتــــی مواد سوخت بود

وان دگر از گندمــــــان از بهـر نـــــان

آن یکی با سرعتـــــی خود را نجــــات

داد و از صحنــــه گریخت از بهر جـان

لیـــــک این یک اسیـــــر سمّ و گــاز

شعـــــله و دود غلیظــــــی شد عیـــان

شد جهنـــــــم در زمان دریـــای چـین

آتشــــــی بود و دُخــــان اندر دُخــان

جمعــــــی از دریــــادلان بی نظـــــــیر

از تبــــــــــار پاک مـــــا ایرانیــــــان

سوختنـــد، مردند و جزغــــــاله شــدند

هم نشد پیـــدا جسدهاشـــــان، همـــان

هفـــــت روز این کشتی بی معــــرفت!

بر گرفت با شعـله جـــــان خــــــادمان

عــاقبت بعــد از گذشت هشــــت روز

قعــــــر آن دریـــــا گرفتش در میــــان

جـــــان ما را او گرفت و غصـــــــه ها

بر نهــــاد بر جـــــان مــــردان و زنان

از پس این انفجـــــــارات مهیــــــــب

گویی آخر شد بســـــاط این جهـــــان

گـر چه گلهـــــــایی برفت از دست ما

شد بهـــــاران بهر ما همچون خـــــزان

از خــــــدا خواهیــــم تا لطفــــی کنـد

هـــم بمـــــاند باغ ها، هم باغبـــــــان

ما در این کشــــــور بمانیم متحــــــــد

کور بــاشد چشـــــم شور دشمنــــــان

از بدی ها بگــــــذریم، خوبی کنیــــم

خــرمی خواهیــــــم برای دوستـــــــان

ای خــــــدا بس کن، خطــــا بر ما مگیر

هم نمـــــا لطفی به خـــان و خانمــــان

شــــــاد کن ارواح این دلـــــــدادگـان

صـــــــبر ده بر جملة بازمـــــــاندگان

غـــــم ها پایـــــان پذیرد انــــــدکی

صبــــــر باشد بر زنـــــان و کودکــــان

آری این ملت صبـــــــور است و قوی

کی دهد این مردمـــــان از کف عنـــان

نیـــک می داند که بعـــــد از غصه ها

پس ظفــــــر ازصبــــر باشد بی گمــان

ای «رضا» گل گر چه کم شد زین وطن

پس بمــــــان ایران من تو جــــــاودان