به گزارش خبرگزاری مهر، برنامه "سوفیا" با موضوع بحران کرونا و موضوع امید با حضور سیدجواد میری، جامعه شناس و پژوهشگر روانه آنتن رادیو گفت و گو شد.
میری در ابتدا اظهار کرد: همیشه در حالت عادی و حتی در ادبیات، مرگ را برای دیگری و یک رویداد خارجی تصور می‌کنیم اما در شرایطی که این پدیده کل جامعه را به معنای واقعی در بر گرفته است، سخن از امید و غلبه بر ناامیدی یک مسئله جدی است.
وی با بیان اینکه در وضعیت فعلی، امید منفعلانه نمی‌تواند به بشریت کمکی کند، اظهار کرد: منظور از تقسیم بندی امید به نوع کنشگرانه و منفعلانه به دلیل نوع نگاه روانشناسانه به موضوع است. بزرگترین امیدواری این است که ریشه شاد نبودن و ناامیدی را دریابیم و اینجاست که می‌توانیم با زندگی مواجه شویم.
این پژوهشگر در خصوص فعالیت اجتماعی و تعلیق شدن آنها گفت: هنوز یک مفهوم واحد شکل نگرفته است و رسانه‌ها و فضای جامعه، وضعیت فعلی جامعه را کرونایی می نامد. در واقع یک نوع نگاه اپیدمیولوژی - پزشکی به وضعیت موجود داریم و تلاش می‌کنیم وضع خودمان را از این منظر تبیین کنیم.
به عقیده میری عواملی در جامعه ایران دست به دست هم داده اند و مؤلفه‌های بنیادین جامعه و امر اجتماعی را تضعیف کرده است، به همین دلیل دائماً از پزشکان می‌خواهیم شرایط را از نگاه بهداشتی برای ما تفسیر کنند و به اشتباه از یک مفهوم خارجی به نام فاصله گذاری اجتماعی کپی برداری می‌کنیم در حالی که فاصله باید فیزیکی باشد.
وی در بخش دیگری از برنامه "سوفیا" در پاسخ به سوالی در خصوص مرز خرافه و معنوی گرایی صحیح درباره موضوع کرونا توضیح داد: هفته گذشته نیویورک تایمز مقاله‌ای را چاپ کرده بود که در آن به برخورد دین اسلام با بیماری‌های همه گیر پرداخته است. این روزنامه نگار عنوان می‌کند پیامبر اسلام (ص) هیچ گاه در چنین بحران‌هایی، مردم را تنها به دعا خواندن تشویق نکرده است و در بیماری‌های واگیردار آنها را به شستن دست‌ها، فاصله گیری فیزیکی و پرهیز از سفر کردن به شهرهای دارای بیماری توصیه کرده است.
این جامعه شناس خاطر نشان کرد: همین پیامبر بزرگوار با همه توصیه‌هایش، مسلمانان را به شفا نیز امیدوار کرده است. در واقع ایشان میان دوا و شفا تمایز قائل شده است و با ساز وکار علمی مقابله با بیماری مقابله نکرده است. به نظر می‌آید مرز میان خرافه و باورهای صحیح، به راحتی قابل ترسیم نیست.
میری به موضوع ارتباط میان بیماری فعلی و آخرالزمان بودن گفت: چیستی این بیماری از دو منظر اِپیدمیولوژی و بازنمایی در رسانه‌های جمعی قابل بررسی است که نگاه دوم جای انتقاد دارد. سوال این است که چه اتفاقی در جهان رخ داده است که کل رسانه‌های جهان بسیج شده اند تا ثابت کنند "انسان در وضعیت استیصال است" و هیچ عاملیتی ندارد. حال نمی‌توان این استیصال را به معنای آخرالزمانی تعبیر کرد.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در پایان سخنانش اظهار کرد: وضعیت شیوع ویروس کرونا نکته بنیادین را به ما یادآوری کرد که از زمان پایان دفاع تا کنون آرام آرام به فراموشی سپرده بودیم و آن موضوع تخریب جامعه، امر اجتماعی و کار تعاونی بود. ما در این سال‌ها به سمت مدرسه، دانشگاه، شهرک، کلوب و حتی نظام بهداشت خصوصی حرکت کردیم و جامعه و تعاون را رها کردیم.
