به گزارش خبرگزاری مهر، متن زیر یادداشتی از محمد حسین مختاری رئیس دانشگاه مذاهب اسلامی و استاد خارج فقه و اصول حوزه علمیه قم است که به مناسبت نیمه شعبان سالروز ولادت با سعادت منجی عالم بشریت امام زمان (عج) نگاشته شده است؛
در تبیین ساختار معنایی «انتظار» می‌توان به فلسفه‌ی تاریخی آن اشاره کرد؛ معرفتی که از مبدأ عاشورا تا مقصد ظهور حضرت حجت (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) امتداد یافته است.
امام حسین (ع) در روز عاشورا، با هدف نجات امت اسلامی، در مقابل عرفان خشن و التقاطی خوارجی و عرفان اباحه گری اموی قیام نمود و اینچنین مسلمانان را از توطئه‌های دشمنان اسلام ناب نجات داد.
در آخر الزمان نیز این مهم محقق خواهد شد و مبارزه با سفیانی و مکاتب غیر غایت گرا و تکفیری و متحجر، همچون جریان وهابیت، خطوط اصلی مبارزه امام زمان (عج) را در بر خواهد گرفت، و اینچنین تجلی کامل پیوند امت و امامت از سیر تاریخی عاشورا تا عصر ظهور امتداد خواهد یافت.
بی جهت نیست که در سال‌های اخیر در جهان اسلام، داعش و جریانات تکفیری به دفعات حقد و کینه و دشمنی خود را نسبت به قیام حضرت مهدی (عج) در آخرالزمان آشکار نمودند.
از این رهگذر، ترسیم سیر زمانی (تاریخ) و مکانی (جغرافیا) مهدویت که در روایات ظهور به شدت مشهود است، معنازایی آن را دو چندان کرده است، چرا که پیوند تاریخ و جغرافیا در همه‌ی مؤلفه‌های معرفتی به ویژه اصل ظهور منجی موعود (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، فرهنگ و هویت را تشخص می بخشد، و از نهیلیسم، پوچ گرایی و بی معنایی و بی تاریخی در زندگی جوامع انسانی جلوگیری می‌کند.
تحقق این مهم بر خلاف لیبرالیسم است که صرفاً بر ساحت آزادی بر مدار غریزه تأکید می ورزد؛ حال آنکه اصل انتظار مسأله ای به شدت معنا دار است و آزادگی و رهایی از درون را ندا می‌دهد.
لذا «عینیت معنا گرایانه» مفهوم حقیقی انتظار را شکل می‌دهد، به عبارت دیگر مفهوم انتظار از دوگانه‌ی رئالیسم و رمانتیسم شکل می‌گیرد؛ حال تبیین صحیح مفهوم انتظار در پیوند عینیت و ذهینت در معارف مهدوی به تولید معنا می‌انجامد.
از این رهگذر، توصیف غیبت امام زمان (عج) به خورشید پشت ابر؛ اوج تجلی عینیت ذهنیت گراست؛ چرا که آن حضرت به مثابه‌ی خورشید پشت ابری است که در ظاهر دیده نمی‌شود اما شعاع‌های نور آن حضرت پیداست و مردم از آنها منتفع می‌شوند. لذا آن حضرت عینیت دارد چرا که ما نورهای آن حضرت را می‌بینیم لیکن غایب است و این امر ذهنی است.
هم چنین ابعاد میان فرهنگی مفهوم انتظار، تلفیق ولایت پذیری؛ آینده نگری و احساس گرایی را رقم می‌زند؛ لذا مفهوم انتظار کاملاً فرهنگی است و در متن خود تعامل گرایی و ارتباطات میان فرهنگی را برای بسط و گسترش فرهنگ انتظار در جوامع بشری محقق می‌سازد؛ این دستاورد بزرگ معرفتی، مرهون صلح گرایی و اجتناب از جنگ طلبی در آینده پژوهی مهدوی است.
با این تفاسیر می‌توان دریافت «مفهوم انتظار» از جمله مهمترین شاخصه‌های معرفتی در علوم انسانی است که با طرح اصالت خانواده در ترسیم انتظار منجی موعود (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) اصالت فرد در لیبرالیسم و اصالت جامعه در سوسیالیسم را به قهقهرا سوق می‌دهد.
در نتیجه مفهوم انتظار، مکمل روح و جسم، فرهنگ و تمدن است؛ و از آنجا که از تلفیق احساس و عقلانیت و نقش آفرینی مرد و زن در تحقق ظهور حضرت حجت (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) تشکیل می‌شود؛ از این جهت آرمان شهر مهدوی با چاشنی اثبات خانواده گرایی، و نفی تنازع و جنگ طلبی شکل می‌گیرد و اینگونه آینده‌ی روشن جهان در عصر باشکوه مهدوی پدید می‌آید.
بدیهی است فقدان تبیین معارف ناب مهدوی و پرداختن سطحی به موضوع انتظار می‌تواند به انتظار منفعلانه و سکولار، متمایل به انجمن منحله‌ی حجتیه؛ شهود گرایی عرفانی در بستر نفی عقلانیت دینی و اسلام منهای ولایت و تطبیق گرایی منجر گردد، لذا ضرورت نقش آفرینی نهاد حوزه و دانشگاه در راستای عمق بخشی و سیاستگذاری معارف دینی با رویکرد مطالعات میان رشته‌ای و در راستای تقویت ارتباطات میان فرهنگی در بازتولید معارف مهدوی و تولید علوم انسانی انکار ناپذیر است.
امید است سیاست گذاران فرهنگی کشور در راستای بازتولید گزاره‌های مرتبط با امر انتظار و انتقال فرهنگ مهدویت و حاکم کردن آن در نظام عقلانیت جهانی، و نیز ورود این معارف بی بدیل اسلامی در مقوله‌ی سبک زندگی اسلامی و به ویژه تمدن سازی نوین اسلامی اقدام نمایند.
