نظام اسلامی: من از بچگی عاشق کماندوهای کلاه سبز ارتش بودم؛ پس از قطعنامه 598 به استخدام ارتش درآمدم، دوره آموزش مقدماتی را گذراندم و بعد از آن هر سه اولویت فعالیتم را "کماندوی کلاه سبز" انتخاب کردم؛ پس از مدت کوتاهی نیز به عضویت تیپ 65 نیروی زمینی ارتش درآمدم؛ البته قبل از آنکه وارد ارتش شوم، دو سه بار به صورت بسیجی و داوطلبانه جنگ را تجربه کرده بودم؛ از زمان ورودم به تیپ 65 تا زمان مجروحیتم،  حدود 6 سال و نیم طول کشید؛ در یکی از ماموریت ها موقع خنثی کردن مین، مین در دستانم منفجر شد و هر دو دست و هر دو چشمم را از دست دادم؛ زنده ماندنم شبیه به یک معجزه بود.

 

بُب: بعد از آنکه دیپلمم را گرفتم، به خدمت سربازی رفتم و جزو نفرات اولین گروههایی شدم که برای آزادسازی مهاباد، میاندوآب، بوکان و سردشت از دست ضدانقلاب ها، اعزام شدیم؛ 24 ماه در مناطق درگیر خدمت کردم و امروز آن زمان، جزو شیرین ترین لحظات زندگی ام است؛ از تیپ 3 دلاور مهاباد به مناطق درگیر اعزام شدم و "کربلای دارلک" اولین ماموریتی بود که در آن حضور داشتم.

 

 

 

کشاورز: من از درجه داران ژاندارمری قبل از انقلاب بودم؛ با وقوع انقلاب اسلامی و ایجاد مخاطرات در کردستان، در قالب سپاه راهی این منطقه شدیم تا کشور را از لوث وجود ضدانقلاب پاکسازی کنیم.

 

 

بُب: به خاطر دارم بعد از آزادسازی میاندوآب، راهی بوکان شدیم تا آنجا را نیز از دست ضد انقلاب (کومله و دموکرات ها) آزاد کنیم؛ از میاندوآب تا بوکان 54 کیلومتر است؛ نزدیک به 44 کیلومتر از این مسیر را در لابلای کوهها و جنگل ها پیاده طی کردیم؛ از کیلومتر 15 که به داخل جاده آمدیم هیچ رمقی نداشتیم و بسیار خسته بودیم؛ بین مسیر ضدانقلاب ما را محاصره کرد؛ آنها با بلندگوهایشان ما را به حزب دموکرات  دعوت کردند و وعده زندگی آسوده به ما دادند؛ خیلی خسته بودیم، در صورت بروز نبرد احتمال پیروزی‌مان چندان زیاد نبود؛ کار خدا بود که آن موقع نیروهای سپاه به کمک ما آمدند، با ضدانقلاب درگیر شدند و ما را از محاصره خارج کردند.

 

بیگی: یک خاطره شیرین از دوران حضورم در تبلیغات و روابط عمومی سپاه سقز دارم؛ یک بار من به همراه "حاج حسن" با یک ماشین تویوتای شاسی بلند در محور سقز به بوکان در حرکت بودیم؛ بچه های سپاه سقز در حال پاکسازی یکی از روستاها از لوث وجود ضدانقلاب بودند؛ ما به آن روستا نزدیک شدیم؛ به محض توقف، فرمانده گردان از پشت صخره با صدای بلند ما را صدا کرد و گفت که "فورا از ماشین بیرون بیایید، الان ماشین را می زنند"؛ من هم هراسان از ماشین بیرون پریدم و خودم را به فرمانده رساندم؛ اما حسن که پشت فرمان نشسته بود نیامد؛ حسن به زیر ماشین رفت و بعد از چند دقیقه، از سمت دیگر ماشین دستش را به داخل تویوتا برد و نوار نوحه خوانی را در ضبط گذاشت و صدای آن را بسیار بلند کرد؛ محیط کوهستانی سقز هم باعث می شد این صدا بسیار بیشتر از آنچه که بود در فضا بپیچد؛ صدای تیر و تفنگ و انفجار و نوحه، با هم به گوشمان می رسید؛ گذشت و درگیریهای آن روز تمام شد؛ شب به پیش "جلیل" که فرمانده گروهان بود رفتم؛ جلیل گفت "عابد، آن نوحه را تو گذاشتی؟"، گفتم " نه، حسن گذاشته بود"؛ جلیل گفت " عابد تو نمی دانی آن نوحه در آن هیاهو با قلب ما چه کرد؛ از سحر تا همین چند دقیقه پیش با این ضدانقلاب ها درگیر بودیم و خستگی امان‌ ما را بریده بود، اما این نوحه حماسی، روحیه و توان ما را از نو زنده کرد".

 

در آن عملیات بچه های ما 13 ضدانقلاب را به هلاکت رساندند که از این تعداد 8 نفر زن بودند؛ زن هایی آموزش دیده که یک تنه چند مرد را حریف بودند.

 

 

 

 

نظام اسلامی: دوستی داشتم به نام "مبینی"؛ استوار یکم بود؛ عاشق خانواده اش بود؛ همیشه با پسرش میلاد تلفنی حرف می زد و خاطره هایش را برای ما تعریف می کرد؛ مبینی در یک عملیات در تله دشمن گیر افتاد و دشمنان یک خشاب کامل را در سرش خالی کردند؛ تقریبا از سر شهید مبینی هیچ اثری باقی نمانده بود؛ دردناک ترین صحنه ای که چشمانم دیده همین صحنه بوده است.

 

بیگی: در سپاه سقز یک سرباز لُر بی غل و غش به نام " میرزا قاسمی" داشتیم؛ ده پانزده روز از خدمتش باقی مانده بود و دوست داشت که بعد از پایان خدمت، در منطقه بماند و به ما کمک کند؛ در همان روزها یک بار که از بالای ارتفاعات به سمت ما در حال دویدن بود، به محض اینکه به ما رسید، ضدانقلاب تیر قناصه خود را به دهان میرزا زد و میرزا درحالیکه هنوز نفسش از دویدن زیاد چاق نشده بود، به شهادت رسید؛ غربت میرزا را بیشتر زمانی حس کردم که برای تشییع او به روستایش رفتم؛ میرزا تنها شهیدی بود که من برای او گریه کردم.

 

 

 

بُب: در عملیات "کربلای دارلک" که اولین عملیات من بود، هلیکوپترهای ما نیروهای سپاه را آن سوی دارلک پیاده کردند تا به کمک ما بیایند؛ آنها از ما دور افتادند و شرایط نبرد به گونه ای نبود که خودشان را به ما برسانند؛ درگیری هایمان با ضدانقلاب تا غروب ادامه داشت؛ با تاریکی هوا هر دو طرف عقب نشستند و ما در این میان به شدت نگران و پیگیر سرنوشت نیروهای سپاه بودیم؛ آن زمان ابتدای درگیری های ما با ضدانقلاب کردستان بود و ما هنوز نتوانسته بودیم در شب و در تاریکی مثل آنها بر اوضاع مسلط باشیم؛ صبح فردای آن روز که برای نماز بیدار شدیم، جنازه های 30 پاسدار را در کنار پایگاهمان دیدیم؛ ضدانقلاب این 30 سپاهی را که حقیقتا جزو برترین نفرات سپاه آن زمان بودند را به طرز فجیعی به شهادت رسانده بود؛ مشخص نبود با داس یا تبر یا چه وسیله دیگری این بلا را سر آن 30 شهید ما آورده بودند؛ وجدانمان به شدت ناراحت بود و تا مدتها خود را سرزنش می کردیم؛ بعد از این ماجرا بود که زکیانی را از فرماندهی لشکر 64 ارومیه برداشتند و به جای او شهید صیاد شیرازی را آوردند.

 

نظام اسلامی: شهید صیاد شیرازی زمانی فرمانده من هم در نیروی زمینی بود؛ او حقیقتا مردی مخلص، متواضع و متخصص بود؛ جزو 5 دانشجوی برتری دانشگاه افسری در زمان رژیم گذشته بود؛ اولین خصیصه یک فرمانده باید تخصص و دانش کافی باشد؛ در عین رئوف و مهربان بودن، شهید صیاد شیرازی قاطعانه به نیروهایش دستور می داد و همگی نیز این دستورات را اطاعت می کردند؛ ماموریت های ما در تیپ 65 به لحاظ اطلاعات طبقه بندی شده بسیار حساس بود و به همین دلیل هنگامی که فرمانده نیروی زمینی به منطقه می آمد، همواره اولین دیدار را با ما انجام می داد.

 

 

 

 

 

بُب: تبلیغات کومله و دموکرات علیه سپاه بسیار شدید بود؛ به مردم می گفتند اگر ارتش و بسیج به اینجا برسند، آنها را به قتل می رسانند؛ مردم بعد از مدتی دیدند که اشتباه به آنها گرا داده شده؛ آنها با مشاهده رفتار ما خیلی زود با ما ارتباط برقرار کردند.

 

کشاورز: عدم آسیب رساندن به مردم عادی و غیرنظامیان، راه اندازی بهداری و رسیدگی به بیماران و زنان باردار، از جمله اقداماتی بود که باعث شد نظر مردم نسبت به سپاه تغییر کند و تبلیغات دروغین ضدانقلاب درباره سپاه را به فراموشی بسپارند.

 

نظام اسلامی: امروز مردم کردستان خدمات جمهوری اسلامی را درک کرده اند؛ دل در گرو انقلاب بسته اند؛ در همه عرصه های انقلاب حضوری پررنگ دارند؛ بعید است دموکرات ها و کومله ها در کردستان دوباره سرشان را بلند کنند.