به گزارش ایسنا، این هنرمند که به تازگی ساخت اولین مستند خود «خانه هراکلس» را به پایان رسانده است، می‌گوید: سینمای مستند، سینمایی مهجور است و برگزاری جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت گامی رو به جلو  و راهی برای برون‌رفت مستند از این موقعیت است.

شهرستانی درباره‌ی ارتباط بدنه سینما با مستند اظهار کرد: ارتباط شکیلی میان این دو وجود ندارد، درحالی‌که سینمای مستند می‌تواند شناخت عمیقی به تمام بدنه سینما و سینمای داستانی بدهد.

وی درخصوص چگونگی وارد شدن به پروژه ساخت مستند «خانه هراکلس» گفت: کامبیز اخوان (تهیه‌کننده تلویزیون) طی تماسی که با من داشت، از تهیه سیزده مستند با موضوع ابنیه‌ها و اماکن کهن و باستانی کشورمان خبر دادند که قبلا از برخی از آن‌ها گزارش‌های کوتاه و تصویری ساخته شده بود؛ اما تصمیم گرفته شد مستندهایی هم از این اماکن مهم ساخته شود تا باعث شناخت آن‌ها در سطح ملی شوند.

این مدرس تئاتر ادامه داد: وقتی از پروژه‌هایی که هنوز برای ساخت آن‌ها اقدام نشده بود، اسم بردند و پیشنهاد دادند، "غار کرفتو" با توجه به قدمت و رازهای مگویی که داشت، مناسب‌تر به نظرم آمد و من را برای ساخت مستند بیشتر علاقه‌مند کرد؛ چرا که مردم با تماشای این مستند، با این مکان خارق‌العاده آشنا می‌شوند و دیر یا زود برای دیدن آن اقدام می‌کنند.

کارگردان مستند «خانه هراکلس» با اشاره به این مطلب که طایفه و قوم کُرد و مظلومیت آن‌ها همیشه مورد توجه‌اش بوده، درباره‌ی ساخت این مستند گفت: غار کرفتو در استان کردستان و در نزدیکی  شهر دیوان‌دره، یکی از فقیرترین شهرهای کردستان واقع شده است. یکی از سختی‌های کار هم موقعیت این غار و مسافتی بود که باید برای رسیدن به آن طی می‌کردیم؛ تا جایی که برخی مواقع برای رسیدن به قرارگاهو استفاده از امکانات بهداشتی، باید روزی دو تا سه بار حدود 330 پله بالا می‌رفتیم و برمی‌گشتیم، تدارکات هم به سختی می‌توانست در غار به گروه کمک برساند، اما با همه این مواردسعی کردیم از امکانات و توانایی‌های خود نهایت استفاده را ببریم و گروه هم خودش را با شرایط انطباق دهد.

وی اظهار داشت: مستند «خانه هراکلس» تجربه متفاوتی از دیگر کارها برای من بود و سعی کردم روایت شخصی‌ام از یک بنای تاریخی باشد که شناخته نشده و مردم سرزمینم از آن بی‌خبر هستند.  امیدوارم با همه سختی کار، محدودیت‌هایی که برای فیلمبرداری داشتیم و مشکلاتی که در زمینه صدا بوجود آمد، نتیجه مستندی شکیل، متفاوت و غیرمتعارفی باشد که نظر مخاطب را به خود جلب کند.

شهرستانی با بیان این مطلب که به دلیل تعلقات شخصی به ساختار داستانی که در کارهای قبلی‌اش- تاتر، سینما و تلویزیون- هم وجود داشته، برای ساخت این مستند هم شیوه داستانی –روایت- را انتخاب کرده است، گفت: هرکاری الفبای خودش را دارد، حتی اگر بخواهید شیوه شخصی خودتان را در آن اعمال کنید. من هم از پلان اول سعی کردم شیوه مورد علاقه خودم در این سال‌ها یعنی روایت داستانی را اعمال کنم و در فیلمبرداری، مونتاژ و همچنین نوع موسیقی برای پلان‌های مختلف هم این مورد را درنظر گرفتم.

میکائیل شهرستانی که خود را محدود برای کار در یک مدیوم نمی‌داند، در پایان عنوان کرد: من هرگز این امکان را از خود سلب نمی‌کنم که تنها با فعالیت در یک زمینه، موقعیت به دست آوردن تجربه‌های دیگر را از خودم بگیرم و اگر فرصتی فراهم شود که بتوانم در کار تصویر هم تجربه داشته باشم، حتما این کار را انجام می‌دهم تا نه تنها به شناخت بیشتر و بهتر از اطراف و جامعه‌ای که در آن زیست می‌کنم، برسم که از خودم هم شناخت بهتری بدست بیاورم؛ به همین دلیل هم بوده که شش سال قبل اولین فیلم بلند سینمایی‌ام«زندگی با حضور یک دیوار» و حالا هم مستند «خانه هراکلس» را ساختم.

انتهای پیام